Σύμφωνα με μια νέα μελέτη, τα sms επιβαρύνουν την σπονδυλική μας στήλη.
Η μελέτη δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Surgical Technology International και είναι του Dr. Kenneth K. Hansraj, ενός χειρουργού από τη Νέα Υόρκη. Ο Dr. Hansraj χρησιμοποίησε ένα πρόγραμμα υπολογιστή για να φτιάξει την προσομοίωση της σπονδυλικής στήλης προκειμένου να εξακριβώσει με ποιο τρόπο επιβαρύνεται το σώμα μας όταν σκύβουμε πάνω από το κινητό μας τηλέφωνο.
Αυτό που ανακάλυψε είναι ότι όλες αυτές οι ώρες που περνάμε πάνω από την οθόνη του κινητού είναι επιβλαβείς για την υγεία της σπονδυλικής μας στήλης. Το μέσο βάρους του ανθρώπινου κεφαλιού είναι 4,5 με 5,5 κιλά και όπως σκύβει προς τα μπροστά, οι δυνάμεις που ασκούνται στο λαιμό φτάνουν τα 12 κιλά για 15 μοίρες, 18 κιλά για 30 μοίρες, 22 κιλά για 45 μοίρες και 27 κιλά για 60 μοίρες. Ο μέσος χρήστης κινητού περνάει δύο με τέσσερις ώρες την ημέρα σκυμμένος πάνω από το κινητό του.
Η Εθνική, στο πρώτο της ματς μετά το φιάσκο με τα νησιά Φερόε, ήθελε να διασκεδάσει τις εντυπώσεις και να πραγματοποιήσει μια καινούρια αρχή στον φιλικό αγώνα με τη Σερβία.
Απέτυχε όμως παταγωδώς, καθώς, με τον Κώστα Τσάνα στον πάγκο (ο Ρανιέρι βρίσκεται σε άδεια), ηττήθηκε με 0-2 και από τους γεμάτους ενέργεια και διάθεση Σέρβους, στα Περιβόλια των Χανίων.
Σε έναν κακό αγώνα δίχως πολλές φάσεις, η Σερβία εκμεταλλεύτηκε τον εκνευρισμό των παικτών της Εθνικής και χτύπησε δύο φορές, μια στο 60′ με κεφαλιά του Πέτροβιτς και μια στο 92′ με γκολάρα του Γκουντέλι.
Όπως φαίνεται, η Εθνική είναι πλέον βαθιά άρρωστη και πρέπει να γίνουν ριζικές τομές, κυρίως σε διοικητικό και οργανωτικό επίπεδο, αν θέλει να επανέλθει στα στάνταρντς των τελευταίων 10 ετών.
Το ρομπότ Philae, πριμ πέσει σε “νάρκη” εξαιτίας της μπαταρίας του, κατάφερε να ανιχνεύσει οργανικά μόρια που περιέχουν άνθρακα, τη βάση της ζωής στη Γη, σύμφωνα με Γερμανούς επιστήμονες.
Ωστόσο, δεν είναι ακόμη σαφές αν μεταξύ αυτών των μορίων περιλαμβάνονται και σύνθετες ενώσεις, σαν αυτές που σχηματίζουν τις πρωτεΐνες. Ένας από τους βασικούς στόχους της αποστολής στον κομήτη “Τσούρι” ήταν να διαπιστωθεί εάν ενώσεις άνθρακα και μέσω αυτών, η ζωή, μπορεί να έφτασαν στη Γη από κάποιον κομήτη.
Οι επιστήμονες θεωρούν ότι οι κομήτες χρονολογούνται από την εποχή της δημιουργίας του ηλιακού μας συστήματος και σε αυτούς έχουν διατηρηθεί οργανικά μόρια, σαν να επρόκειτο για “κάψουλες του χρόνου”.
Αναμένεται να φτάσει αρκετό ηλιακό φως στο Philae για να φορτίσουν οι μπαταρίες του, κάτι που οι επιστήμονες ελπίζουν να συμβεί όταν ο κομήτης πλησιάσει στον ήλιο, ώστε να αποκτηθούν περαιτέρω πληροφορίες που θα συμβάλλουν καθοριστικά στην επιστημονική εξέλιξη.
Ένα από τα πλέον κλασικά θρίλερ, που καθιέρωσε τον ψυχολογικό τρόμο και αποτέλεσε πρότυπο για εκατοντάδες ταινίες, “η Ψυχώ” του Άλφρεντ Χίτσκοκ, γράφτηκε σε μια απλή γραφομηχανή, η οποία τέθηκε προς πώληση για 25.000 δολάρια.
Η γραφομηχανή είναι μάρκας Olympia στο χρώμα του φύλλου της ελιάς και θα δημοπρατηθεί την Πέμπτη από τον αμερικανικό γραφείο δημοπρασιών “Nate D. Sanders auction house”.
Ο χειριστής της ήταν ο σεναριογράφος του Χίτσκοκ, Joseph Stefano. Το σενάριο του βασίστηκε στη νουβέλα του Robert Bloch και ήταν το δεύτερο μόλις σενάριο που είχε γράψει. Ο Χίτσκοκ του είχε ζητήσει να συνεργαστούν και στα σενάρια για «Τα Πουλιά» και το «Μάρνι»,όμως εκείνος αρνήθηκε. Αντ’ αυτού αφοσιώθηκε στη συγγραφή των επεισοδίων του “The Outer Limits”, στην ίδια γραφομηχανή.
Θαυμάστε το trailer της αριστουργηματικής ταινίας, το οποίο είναι πρωτοποριακό ακόμη και σήμερα, καθώς χρησιμοποιείται μια γραμμική μέθοδος αφήγησης από τον ίδιο τον Χίτσκοκ που εκπλήσσει ευχάριστα το θεατή:
Κάθε τόσο κυκλοφορούν ανέκδοτες ιστορίες σχετικά με τον Steve Jobs που προβάλλουν ακόμη περισσότερο την προσωπική του φιλοδοξία, την ευφυΐα του και το πρωτοφανές του όραμα για την τεχνολογική εξέλιξη, στοιχεία που προφανώς ενυπάρχουν και στην Apple. Η ιστορία που ακολουθεί, είναι μια από αυτές.
Η αφήγηση της ιστορίας ανήκει σε έναν πρώην υπάλληλο της Apple, τον Amit Chaudhary, δημοσιεύτηκε στο quora.com και αφορά στο αυθεντικό iPod: πώς ο Jobs “ενθάρρυνε” τους μηχανικούς του να το κάνουν πιο λεπτό;
“Όταν οι μηχανικοί που ήταν υπεύθυνοι για τη δημιουργία του πρώτου iPod ολοκλήρωσαν το πρωτότυπο, παρουσίασαν το αποτέλεσμα της δουλειάς τους στον Steve Jobs αναμένοντας την αποδοχή του. Ο Jobs “έπαιξε” λίγο με τη συσκευή, την έλεγξε, ένιωσε το βάρος της και την απέρριψε άμεσα. Ήταν πολύ μεγάλη.
Οι μηχανικοί εξήγησαν ότι εξάντλησαν τα όρια της εφευρετικότητας τους για να καταφέρουν να δημιουργήσουν το iPod και συνεπώς θα ήταν αδύνατο να το κάνουν πιο μικρό. Ο Jobs δε μίλησε για λίγο. Εν τέλει, στάθηκε, προχώρησε μέχρι το ενυδρείο και έριξε το iPod στο νερό. Μόλις το iPod έφτασε στον πάτο, φυσαλίδες αναδύθηκαν στην επιφάνεια.
“Αυτές είναι φυσαλίδες αέρα”, επισήμανε. “Αυτό σημαίνει ότι υπάρχει κενός χώρος εκεί μέσα (στο iPod). Κάντε το μικρότερο.”
Αυτό είναι το περίφημο πρώτο iPod, που ο Steve Jobs πέταξε χωρίς κανένα δισταγμό στο νερό απλά για να ενισχύσει το επιχείρημα του
Όποιος αμφιβάλλει για την εφαρμογή της τακτικής του Jobs στα σύγχρονα προϊόντα της Apple σχετικά με το μέγεθος τους, μπορεί άνετα να ρίξει το iPhone του σε ένα ενυδρείο και να δει τα αποτελέσματα! Όχι;
Ένας ξεχωριστός άστεγος έχει καταφέρει να γίνει διάσημος στο διαδίκτυο για τις στιλιστικές επιλογές του, αν και έχει εξαφανιστεί μυστηριωδώς τα τελευταία δύο χρόνια.
Παρά το γεγονός ότι ποτέ δεν μπορούσε να αποκαλέσει κάποιο χώρο «σπίτι», ο Slavik εξέλιξε ένα ιδιαίτερο γούστο στο ντύσιμο του.
Τον πετύχαινε κανείς στους δρόμους του Lviv, στην Ουκρανία, ενώ ο 55χρονος κάποιες φορές άλλαζε ρούχα δύο φορές τη μέρα – όμως ποτέ δε φορούσε τα ίδια πάνω από μια φορά.
Αυτή η ιδιαιτερότητα του Slavik προκάλεσε το ενδιαφέρον του φωτογράφου Yurko Dyachyshyn, ο οποίος εν καιρώ τράβηξε περίπου 100 φωτογραφίες του μοδάτου άστεγου, πληρώνοντας τον σχεδόν 75 ευρώ κάθε φορά που τον χρησιμοποιούσε ως μοντέλο.
Κανείς δε φαίνεται να γνωρίζει πολλά για τον Slavik, που εκτός των άλλων συνήθιζε να αλλάζει τα μαλλιά του και τα γένια του συχνά, ενώ άγνωστος είναι και ο τρόπος που έβρισκε τα ρούχα του.
Σίγουρα, είναι ο πιο στιλάτος άστεγος στον κόσμο και ελπίζουμε να είναι καλά όπου βρίσκεται και να συνεχίζει να εντυπωσιάζει τα πλήθη.
Προς το παρόν, δείτε τις καλλιτεχνικές του φωτογραφίες:
Ο τελευταίος κρίκος της αλυσίδας του «Ποτέ την Κυριακή», της «Στέλλας», της «Φαίδρας», του «Τοπ-Καπί» η Ντένη Βαχλιώτη μας αποχαιρέτησε σήμερα τα ξημερώματα. Μαζί της κλείνει ένας ολόκληρος κύκλος της πρώτης γενιάς δημιουργών που ξεπήδησε μετά την Κατοχή και τον Εμφύλιο και βάλθηκε να αλλάξει την εικόνα της Ελλάδας σε όλο τον κόσμο, δίνοντας της ένα πιο εξωστρεφή χαρακτήρα.
Έφυγε η ενδυματολόγος Ντένη Βαχλιώτη
Η Ντένη από μικρή είχε μια έφεση στα ρούχα, στις μοδίστρες, στα πατρόν. Γρήγορα και με την βοήθεια του Γιάννη Τσαρούχη ανακάλυψε το ταλέντο της στην ενδυματολογία. Όταν ανακοίνωσε στους φίλους της ότι θα πήγαινε να σπουδάσει ενδυματολογία στην Σχολή Καλών Τεχνών στην Φλωρεντία, εκείνοι την περιπαίζαν ότι θα πάει να δώσει μια περιουσία για να γίνει μοδίστρα.
Στα χρόνια ακόμη των σπουδών της ξεκίνησε να συνεργάζεται με την επιστήθια φίλη της Μελίνας Μερκούρη, αρχικά στο θέατρο και στη συνέχεια στον κινηματογράφο. Η πρώτη διεθνής αναγνώριση για την ίδια ήρθε στην ταινία «Στέλλα». Τα κοστούμια προκαλούν αίσθηση στις Κάννες, κατά την προβολή της ταινίας. Η ίδια θα το μάθει μήνες αργότερα, καθώς σπούδαζε στη Φλωρεντία. Τότε δεν υπήρχαν κινητά και emails. Η είδηση ήθελε χρόνο για να ταξιδέψει.
Η παγκόσμια αναγνώριση ήρθε λίγα χρόνια αργότερα πάλι στις Κάννες με το «Ποτέ την Κυριακή». Το εφαρμοστό μαρινέρικο μπλουζάκι με το οποίο ντύνει την Μελίνα, το μαύρο αισθησιακό φόρεμα που της φορά την ώρα που χορεύει μπροστά στην αντροπαρέα κερδίζουν το χειροκρότημα.
Την άλλη μέρα όλοι στην Κρουαζέτ μας αντίκρυζαν και φώναζαν «S’ agapo». Σε ένα βράδυ είχαμε κάνει τους πάντες να αγαπήσουν την Ελλάδα, κάτι που από πάντα επιδιώκαμε, μου έλεγε επανειλημμένα.
Η υποψηφιότητα της Ντένης Βαχλιώτη το 1960 για το Όσκαρ κοστουμιών στο «Ποτέ την Κυριακή» επιβεβαιώνει το μεγάλο ταλέντο της και την καθιερώνει σε παγκόσμιο επίπεδο.
Δύο χρόνια μετά θα είναι ξανά υποψήφια για το Όσκαρ κοστουμιών στην «Φαίδρα».
Αυτό το Όσκαρ το κυνήγησα. Σχεδίαζα τα κοστούμια έχοντας το μυαλό μου στην υποψηφιότητά μου. Αν είχα πάει στο Χόλιγουντ για να προωθήσω την υποψηφιότητά μου, είμαι σίγουρη ότι θα το είχα κερδίσει, μου έλεγε.
Ελάχιστοι στην Ελλάδα γνωρίζουν ότι η Ντένη Βαχλιώτη συνεργάστηκε στη συνέχεια με τα μεγαλύτερα ονόματα της διεθνούς σκηνής, από τον Κρίστοφερ Πλάμερ μέχρι τον Όρσον Γουέλες και τον Μικ Τζάκερ.
Η ίδια κράτησε πάντα μια απόσταση από την φήμη και την εικόνα της, ανεξήγητη για τους πολλούς, κατανοητή για τους γύρω της. Επίμονη, εργατική, πολυπράγμων, περίεργη, δημιουργική, εφευρετική, φλεγματική, αντικομφορμίστρια, μίλαγε άπταιστα πέντε γλώσσες, ενημερωνόταν διαρκώς για όσα συμβαίνουν καθημερινά στον πλανήτη, σχεδίαζε ακόμη και όταν εμφανίστηκε η ωχρά κηλίδα στην όρασή της, δεν έπαυε να κάνει όνειρα, αλλά κυρίως προσέγγιζε πρόσωπα και καταστάσεις πάντοτε μέσα από εκείνα τα ορθά πλαίσια και εκείνη την κριτική γωνία, ώστε δεν υπήρχε περίπτωση να εξαιρέσει τον εαυτό της.
Παρά την ισχυρή της προσωπικότητα παρέμεινε μέχρι τέλους ένας καλλιτέχνης που ήξερε να δουλεύει ομαδικά. Δεν επιβάλεις δια ροπάλου την γνώμη σου, αγωνίζεσαι να την εξηγήσεις στους άλλους και να μετρήσεις τις αντιδράσεις που θα αφουγκραστείς, μου τόνιζε. Αυτός ήταν και ο κανόνας της συνεργασίας της με την Μελίνα, τον Ντασέν, τον Χατζιδάκι και τις λοιπές ισχυρές προσωπικότητες με τις οποίες συνεργάστηκε. Δεν έλειψαν οι συγκρούσεις, αλλά οι δεσμοί φιλίας δεν έσπασαν ποτέ.
Για μένα τα πάντα τελείωσαν όταν μου τηλεφώνησαν από την Νέα Υόρκη για να μου πουν τον θάνατο της Μελίνας, μου είπε μια μέρα. Αρνήθηκα να ξαναβγώ από το σπίτι μου. Είχαμε πει ότι τίποτα δεν θα μας χωρίσει, έλεγε θυμωμένη για την βίαιη αρπαγή της φίλης της από τον καρκίνο.
Ήταν βράδυ, η αίθουσα των μαρμάρων του Παρθενώνα λουσμένη στο φως αντίκρυζε τον Παρθενώνα και εγώ με την Ντένη και τον Βασίλη ακολουθούσαμε τα βήματα του αρχιτέκτονα του Μουσείου της Ακρόπολης κ. Μιχάλη Φωτιάδη, που μας είχε προσκαλέσει για μια κατ΄ ιδίαν ξενάγηση.
Σωστά επέμενες βρε Μελίνα για το μουσείο, μονολογούσε απόλυτα ικανοποιημένη. Είχαμε όλοι την αίσθηση ότι κάπου γύρω μας περιφερόταν η φίλη της η Μελίνα. Αύριο θα γιορτάζαμε τα γενέθλια της. Ίσως, τελικά προτίμησε να τα περάσει με την Μελίνα.
Η καταστροφική σε αγωνιστικό επίπεδο πορεία της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ την περυσινή περίοδο είχε άμεσο αντίκτυπο στο οικονομικά της σπουδαίας αγγλικής ομάδας, με τα έσοδά της να εμφανίζουν πτώση 10% στο πρώτο τρίμηνο του οικονομικού έτους.
Η εξήγηση είναι πολύ εύκολη, καθώς ο σύλλογος πληρώνει την απουσία του από το φετινό Τσάμπιονς Λιγκ, κάτι που συνέβη ύστερα από 19 χρόνια. Όπως ανακοίνωσε η διοίκηση, τα συνολικά έσοδα μειώθηκαν στα 88.7 εκατομμύρια λίρες ως τις 30 Σεπτεμβρίου, από 98.5 εκατομμύρια που ανέρχονταν πέρυσι κατά την ίδια περίοδο.
Στο συγκεκριμένο τρίμηνο η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ υπέγραψε την κολοσσιαία δεκαετή συμφωνία ύψους 750 εκατομμυρίων λιρών με την Adidas, από την άλλη πλευρά όμως μειώθηκαν τα έσοδα από τις μεταδόσεις των αγώνων, καθώς και τα έσοδα που είχε η εταιρεία τις ημέρες που αγωνιζόταν η ομάδα.
Έφτασε η ώρα τα μαμούθ να κυριαρχήσουν ξανά στον πλανήτη;
Έπειτα από χιλιάδες χρόνια εξαφάνισης από τον πλανήτη, τα μαμούθ θα επανεμφανισθούν στη Γη, και πιο συγκεκριμένα στις στέπες της Σιβηρίας; Το ερώτημα αυτό, αλλά και τα επιστημονικά και ηθικά διλήμματα γύρω από την προσπάθεια «νεκρανάστασης» του θηλαστικού εξετάζει το ντοκιμαντέρ «The Autopsy» του βρετανικού Channel 4, το οποίο θα προβληθεί στις 23 Νοεμβρίου.
«Πρωταγωνιστής» στο ντοκιμαντέρ είναι η εταιρεία βιοτεχνολογίας Sooam, η οποία φιλοδοξεί να κλωνοποιήσει στο απώτερο μέλλον το θηλαστικό ,χρησιμοποιώντας γενετικό υλικό από την «Buttercup», το καλύτερα διατηρημένο λείψανο μαμούθ που έχει βρεθεί ποτέ. Την ίδια στιγμή, άλλοι ειδικοί υποστηρίζουν πως, ακόμη κι αν η προσπάθεια στεφθεί με επιτυχία, θα είναι αμελητέο το όφελος για την επιστήμη και το περιβάλλον.
Η «Buttercup» ανακαλύφθηκε τον Μάιο του 2013, καλυμμένη από πάγο σε ένα απομονωμένο νησί στη Σιβηρία. Το λείψανό της βρισκόταν σε τόσο καλή κατάσταση που στους μυϊκούς της ιστούς εντοπίστηκαν ακόμη και ίχνη φρέσκου αίματος.
Από τις αναλύσεις που έχουν γίνει μέχρι σήμερα, έχει διαπιστωθεί πως το θηλαστικό ζούσε στην περιοχή πριν από 40.000 χρόνια. Με ύψος 2,5 μέτρα, δεν ξεπερνούσε σε διαστάσεις έναν ασιατικό ελέφαντα, ενώ σκοτώθηκε από σαρκοβόρα σε ηλικία 40 ετών.
Στα χρόνια που μεσολάβησαν, από την «Buttercup» έχουν απομονωθεί κύτταρα όπως και γενετικό υλικό υψηλής ποιότητας. Χάρις σε αυτό το υλικό, η Sooam ελπίζει πως θα καταφέρει να το «νεκραναστήσει» μέσω κλωνοποίησης, χρησιμοποιώντας θηλυκούς ασιατικούς ελέφαντες για την κύησή του.
Την ίδια στιγμή, ωστόσο, άλλοι επιστήμονες προειδοποιούν πως η διαδικασία δεν θα είναι εύκολη. Σύμφωνα με την Τόρι Χάριντζ, παλαιοντολόγο στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας του Λονδίνου, το πιο πιθανό είναι πως η κύηση θα πρέπει να επαναληφθεί πολλές φορές, μέχρι και αν γεννηθεί το έμβρυο. Επίσης, ακόμη κι αν γεννηθεί, τίποτε δεν εξασφαλίζει πως ο κλώνος θα παραμείνει στη ζωή για μεγάλο χρονικό διάστημα.
Με δεδομένο μάλιστα πως η κύηση είναι πολύ πιθανό να προκαλέσει βλάβες στους ελέφαντες, σύμφωνα με την ίδια, όλα αυτά τα ηθικά διλήμματα γίνονται ακόμη μεγαλύτερα, από τη στιγμή που η επαναφορά των μαμούθ στη ζωή δεν εξυπηρετεί κάποιο πρακτικό ή επιστημονικό σκοπό. «Νομίζω πως δεν αξίζει τον κόπο, αφού δεν υπάρχει κανένας λόγος για να γίνει», λέει στο ντοκιμαντέρ.
Η νεκροψία της «Buttercup» έχει φέρει στο φως και άλλες λεπτομέρειες για τη ζωή της, όπως το ότι έχει γεννήσει τουλάχιστον 8 φορές. Επίσης, η οδοντιατρική εξέταση έδειξε ανωμαλίες στην οδοντοστοιχία της, κάτι που σημαίνει πως δεν μπορούσε να μασήσει καλά την τροφή της. Γεγονός που με τη σειρά του εξηγεί γιατί στο στομάχι της βρέθηκαν μικρά κομμάτια από κόκκαλα.
Από την πλευρά της, η νοτιοκορεατική εταιρεία παραδέχεται πως υπάρχουν πολλά ερωτηματικά που πρέπει να απαντηθούν. «Θα πρέπει βέβαια να εξετάσουμε και τα ηθικά διλήμματα που εγείρονται», λέει ο Ίνσουνκ Χουάνκ, γενετιστής από τη Sooam. Όπως πάντως προσθέτει, η ανάλυση του γενετικού υλικού της «Buttercup» δεν έχει ακόμη ολοκληρωθεί, ενώ ακόμη και στην καλύτερη περίπτωση θα χρειαστούν μερικές δεκαετίες ακόμη, πριν είναι όλα έτοιμα για να γίνει η κλωνοποίηση. «Ωστόσο, είναι καλό να ξεκινήσει από τώρα η συζήτηση για όλες τις πτυχές του εγχειρήματος».
Το lookbook της streetwear συλλογής του οίκου Vercace για την άνοιξη/καλοκαίρι 2015 είναι εδώ!
Φανταχτερά ντυσίματα και ένα συνονθύλευμα απο επιδεικτικές ψηφιακές εκτυπώσεις παρουσιάζονται για μια ακόμη φορά στη συλλογή του Versus Vercace.
Εντυπωσιακά prints, δέρμα, χρυσό και ξεβαμμένα σκισμένα denim -ίσως λίγο επηρεασμένοι απο τα 90’s- είναι τα χαρακτηριστικά της streetwear συλλογής.
Δίνοντας πάντα έμφαση στην υπερβολή, φυσικά δεν λείπουν απο τη νεανική collection οι έντονες χρωματικές αποχρώσεις τόσο στις γυναίκες όσο και στους άντρες! Απολαύστε!
Ο Ιρανός καλλιτέχνης Μπαμπά Ανβάρι σκηνοθέτησε πριν τέσσερα χρόνια την ταινία μικρού μήκους «Two & Two» με σκοπό να σκιαγραφεί με συγκλονιστικό τρόπο την απόπειρα χειραγώγησης της σκέψης και την επιβολή της εξουσίας με κάθε κόστος.
Βασιζόμενος στα γραπτά του Τζόρτζ Οργουελ, ο οποίος στο «1984» έγραφε ότι «ελευθερία είναι να μπορείς να πεις ότι 2 +2 = 4» ο Ανβάρι αντιστρέφει στην πρόσθεση και παρουσιάζει το πως πραγματοποιείται με τη βία η χειραγώγηση της σκέψης από ένα ολοκληρωτικό καθεστώς.
Η ταινία διαδραματίζεται σε ένα σχολείο όπου κάποια μέρα οι κανόνες αλλάζουν και 2+2 κάνει πια 5 και κανείς δεν έχει δικαίωμα να το αμφισβητήσει.
Ένα παιδί όμως θα τολμήσει να αμφισβητήσει τους νέους κανόνες που υπερβαίνουν της λογικής.
Η ταινία προτάθηκε για Bafta καλύτερης μικρού μήκους ταινίας.
«Το κίνητρο μου ήταν η ταινία να αναζητήσει την επιθυμία που οδηγεί τους ανθρώπους να αμφισβητήσει μία δεσποτική κατάσταση», δήλωσε ο Ιρανός σκηνοθέτης.
Ανάμεσα στους 24 ανθρώπους που έπεσαν νεκροί την βραδιά της 17ης Νοεμβρίου 1973, ξεχωρίζει το όνομα Τόριλ Μαργκρέτα Ένγκελαντ.
Η Τόριλ ήταν μια 22χρονη Νορβηγίδα τουρίστρια που πέθανε έξω από το Πολυτεχνείο. Όμως η Τόριλ δεν πέθανε στον αγώνα τον φοιτητών, αλλά από αδέσποτη σφαίρα καθώς γύριζε από έναν κινηματογράφο και βρέθηκε στο λάθος σημείο. Ίσως η παρακάτω ιστορία να πείσει κάποιους που αμφισβητούν τον αγώνα και πόσο μάλλον πως κάποιοι άνθρωποι πέθαναν εκείνο το βράδυ απλά τυχαία…
Το κορίτσι από τη Νορβηγία ήταν το μεγαλύτερο από τα τρία παιδιά του Περ Ρέινταρ Ενγκελαντ, μηχανικού εταιρείας τηλεφωνίας και της Χέλγκα Μαργκρέτα, η οποία σπούδαζε ιστορία της τέχνης στο Οσλο, λάτρευε τα ταξίδια.
Ήταν Μάιος του 1973 όταν η Τόριλ Ένγκελαντ έφτασε στην Ελλάδα, έπειτα από την επίσκεψή της στην Ιταλία. Εκείνο το εξάμηνο είχε προγραμματίσει να δώσεις τις τελικές εξετάσεις στο Πανεπιστήμιο του Όσλο αλλά ήταν ανήσυχο πνεύμα και θέλησε πρώτα να επισκεφθεί την Ιταλία για να θαυμάσει τα μουσεία της.
Εκεί γνώρισε κάποιους Αμερικανούς και τους ακολούθησε στην Κέρκυρα, όπου πέρασε το Πάσχα προτού καταλήξει στην Αθήνα. Όταν έφτασε στην πρωτεύουσα έμεινε σε κάποιο ξενοδοχείο στη λεωφόρο Αλεξάνδρας, παράλληλα η Τόριλ Ένγκελαντ φρόντιζε να κρατά ενήμερη με γράμματα ή τηλεφωνικά στην οικογένειά της για το που βρίσκεται.
Η τελευταία φορά που επικοινώνησε η Τόριλ Ένγκελαντ με τη μητέρα της ήταν το πρωί πριν σκοτωθεί την ημέρα του Πολυτεχνείου.
Κατά τις 11:30 το 22χρονο κορίτσι δέχτηκε πυρά καθώς γύριζε από έναν κινηματογράφο στο ξενοδοχείο της.
Σύμφωνα με το πιστοποιητικό θανάτου, ο διπλωματικός αντιπρόσωπος της Νορβηγίας στην Αθήνα δήλωσε πως η Τόριλ πέθανε από «τραύματα στο στήθος και το λαιμό, αφού χτυπήθηκε από σφαίρα υψηλού διαμετρήματος».
Δύο μέρες αργότερα από τον θάνατό της ένας κληρικός χτύπησε την πόρτα της οικογένειάς της και ενημέρωσε ότι η Τόριλ είναι νεκρή.
Στην πύλη του Πολυτεχνείου η αδελφή της Τόριλ, Λιβ Καρλ Ενγκελαντ, κατά την τρίτη επίσκεψή της στην Αθήνα το περασμένο καλοκαίρι.
