Είχαμε την χαρά να μιλήσουμε με τον Στέφανο Κορκολή με αφορμή τα νέα του project αλλά και για την μουσική του γενικότερα. Είναι ένας ανοιχτός άνθρωπος, αρκετά χαρούμενος, με πολύ χιούμορ και τελειομανής σε ότι κάνει. Απολαύστε τον:

-Τι αποτελεί πηγή έμπνευσης για την μουσική σας;

Είναι διαφορετικές οι πηγές έμπνευσης για τα τραγούδια και για την ορχηστρική μουσική. Για τα τραγούδια πηγή έμπνευσης είναι κυρίως ο στίχος. Γράφω πάνω σε στίχο που θα με οδηγήσει στο να καταγράψω τις ψυχικές διαθέσεις του εκάστοτε στιχουργού από την σκοπιά μου. Ακόμα όταν γράφεις έχει σημασία για ποιον είναι και αν τον γνωρίζεις. Όταν έγραψα για τον Δημήτρη Μητροπάνο ήταν σαν να μιλούσα στον ίδιο μου τον εαυτό γιατί είχαμε μια πολύ καλή φιλική σχέση. Το ίδιο έγινε και με την Άλκηστη Πρωτοψάλτη και την Δήμητρα Γαλάνη όπως και με πολλούς άλλους.

Όταν γράφεις όμως συμφωνική μουσική είναι κάτι άλλο. Γίνεται το αντίστροφο, εκεί δημιουργείς μια σύνθεση που μπορεί να γίνει και τραγούδι. Εκεί, πηγή έμπνευσης δεν είναι ούτε ένα ωραίο ηλιοβασίλεμα, ούτε κάτι άλλο, είναι κάτι το ακαθάριστο. Έμπνευση μπορεί να σου έρθει μέσα στο ταξί, μέσα στο αεροπλάνο ή οπουδήποτε. Επικρατεί ότι μια συναισθηματική φόρτιση μπορεί να σου δημιουργήσει έμπνευση για δημιουργία. Όχι εμένα δεν λειτουργεί έτσι. Ίσως μια ανάμνηση να μπορέσει αλλά, όχι έτσι απλά. Πολλές φορές η έμπνευση χτυπά την πόρτα και «αδιάκριτα καμία φορά», εκεί που κοιμάσαι και έχεις το δίλημμά να σηκωθώ και να το γράψω ή να συνεχίσω τον ύπνο μου;

-Όταν δημιουργείτε μουσική σε τι πιστεύετε ότι οφείλεται η διαχρονική αξία; Νιώθετε κάτι ξεχωριστό για κάποια κομμάτια, ότι μπορεί να μείνουν στον χρόνο;

Αυτό δεν το ξέρει κανένας. Πρώτα γράφω στο μυαλό μου. Αν έχω πιάνο το παίζω και βγαίνει, αλλιώς το γράφω σε ένα κομμάτι και φτιάχνω μια παρτιτούρα. Από εκεί και πέρα το κριτήριο διαχρονικότητας κανείς δεν το γνωρίζει. Αλλά ένας μεγάλος παράγοντας είναι με το πόσο αυθορμητισμό σου έχει προκύψει. Πρέπει το τραγούδι να είναι αγνό. Δεν πρέπει να περνά την διαδικασία της σκέψης και ιδιαίτερα της πονηρής σκέψης που λέει ότι θα πρέπει να είναι στα μέτρα και τα σταθμά της εποχής ώστε να κάνει επιτυχία. Εκεί έχεις μια σύντομη επιτυχία που θα ξεχαστεί αργότερα. Όταν βγαίνει κάτι από την ψυχή σου θα ταξιδέψει και θα φτάσει και σε άλλες πολλές ψυχές. Δεν έχω γράψει ένα τραγούδι για να «γράψω ένα τραγούδι». Μου είναι απόλυτα βαρετό. Δεν υπάρχει πρέπει στην Τέχνη.

-Σε γενικό επίπεδο από τα 90s τι βλέπετε πως έχει αλλάξει σήμερα;

Θα σου πω λίγα και πολλά. Ο άνθρωπος δεν αλλάζει όμως αλλάζουν οι εποχές. Στα 90s ας πούμε υπήρχαν κοινωνικά μεγαλύτερες ευκαιρίες. Ότι αποδείχτηκαν πως ήταν πλαστικές άλλο αυτό. Αλλά υπήρχε στον κόσμο μια τάση και μια διάθεση που απογειώθηκε στις αρχές του 2000. Μια μεγάλη μερίδα του κόσμου πίστευε πως δεν υπάρχουν προβλήματα. Πίστευαν ότι όλοι ήταν πλούσιοι, κάθε οικογένεια είχε από 2-3 αυτοκίνητα, υπήρχε μια ευμάρεια. Η οποία ερχόταν σε έναν συνδυασμό με μια μεγάλη ευκολία ότι ο καθένας θα μπορούσε να πάρει περισσότερα απ’ ότι χρειαζόταν. Το κριτήριο της επιλογής ήταν μειωμένο γιατί υπήρχε η άνεση. Από την μια έκανε καλό γιατί υπήρχε μια πολυχρωμία στον κόσμο αλλά από την άλλη έκανε κακό γιατί οι επιλογές ήταν πιο χαλαρές. Επίσης επειδή έζησα και την έννοια του pop-star με γεμάτα στάδια και από κάτω υπερβολικές εκφράσεις θαυμασμού με υστερικές αντιδράσεις αυτά πλέον έπαψαν να υπάρχουν γιατί το κάθε άτομο ήθελε να γίνει star του εαυτού του, και καλά έκανε, και απομυθοποιούσε το κάθε προϊόν που του πλασάρανε. Από την δική μου σκοπιά βλέπω όμορφα τα 90’s γιατί πέρασα όμορφα σε αυτό το pop-rock διάλλειμα που έκανα.

-Σαν πολίτης τι θα θέλατε να αλλάξετε σήμερα στη χώρα που ζούμε;

Νομίζω κάθε πολίτης θα ήθελε να αλλάξει πολλά. Πρέπει να θυμηθούμε τι κάνανε οι προγονοί μας στο παρελθόν όπου στα δύσκολα ενωνόντουσαν αντί να προσπαθούν να βγάλουν το μάτι του άλλου. Να σταματήσει η ζήλεια μας. Και επίσης θα ήθελα να μην βλέπω γεροντάκια να πεινάνε, να κρυώνουν στο δρόμο και να απλώνουν το χέρι. Το λέω γιατί είναι φοβερό να φτάνεις στο τέλος μιας μεγάλης διαδρομής με το φόβο και την αγωνία για το μετά και να είσαι μόνος σε όλο αυτό. Βλέπω πολύ συχνά να έχουν πετάξει, συγνώμη για την έκφραση αλλά έτσι είναι, κάπου πολλούς μεγάλους και να αδιαφορούν οι οικογένειες τους. Στην Κυψέλη που μένω βλέπω ανθρώπους που κάποτε ήταν αξιοπρεπείς και σήμερα να είναι μόνοι και παγωμένοι και να σου ζητάνε 2 ευρώ να τους δώσεις. Αυτό είναι ένα μαχαίρι που μπαίνει μέσα στην ψυχή μου και με διαλύει. Αλληλεγγύη και φιλότιμο χρειαζόμαστε.

-Ποιες είναι οι μουσικές σας καταβολές; Τι σας έχει επηρεάσει;

Είναι η κλασσική μουσική. Δεν πρέπει να την βλέπουμε αποστειρωμένα, γιατί ότι είναι κλασσικό είναι και διαχρονικό. Πολλές φορές μου λένε γνωστοί θέλουμε να έρθουμε αλλά δεν ξέρουμε κλασική μουσική και τους απαντώ, όταν βλέπεις τον Παρθενώνα χρειάζεσαι να είσαι εσύ αρχαιολόγος;  Το διαχρονικό είναι πάντα όμορφο και δεν χρειάζεσαι γνώσεις για να σε ακουμπήσει. Από συνθέτες θα σου πω η Ρώσικη σχολή με επηρέασε αρκετά όπως Προκόφιεφ, Στραβίνσκι και άλλοι. Και από Έλληνες Μίκης Θεοδωράκης, που έχω και την χαρά να έχω μια καλή σχέση μαζί του, ο  Χατζηδάκης και ο Πλέσσας. Με αυτές τις μουσικές μεγάλωσα. Αλλά και με κλασική rock όπως Queen και Genesis.

-Θα τολμήσω να σας ρωτήσω ποιο είναι το αγαπημένο σας τραγούδι

Είναι πολύ δύσκολη ερώτηση. Ίσως δεν υπάρχει απάντηση για είναι πολλά αυτά που λατρεύω. Ένα όμως από αυτά είναι το «Who wants to live forever» των Queen.

-Θα ήθελα να μου πείτε για τις δουλειές σας σήμερα.

Λοιπόν ετοιμάζω μια νέα δισκογραφική δουλειά που αφορά τον Μίκη Θεοδωράκη και είναι η πρώτη φορά που το ανακοινώνω δημοσίως.

Παίρνω κομμάτια από την λυρική περίοδο του και τα ερμηνεύει η Σοφία Μανουσάκη, που είναι και η μόνιμη συνεργάτης μου. Είναι μια πολύ νεαρή κοπέλα με μια πολύ ώριμη και μοναδική φωνή. Το CD αν καταφέρουμε να το βγάλουμε θα είναι μόνο πιάνο και τραγούδι. Θα υπάρχουν και κάποια συμφωνικά κομμάτια του Μίκη που δεν είναι γνωστά στο κοινό και σκοπός μου είναι να γνωστοποιήσω.

Το «Φάσμα Ασμάτων» σε συνεργασία με την Σοφία Μανουσάκι και τους String Demons προσπαθούμε να δείξουμε ότι η μουσική είναι μία. Ότι δεν υπάρχουν ταμπέλες και ότι οι μουσικές που γράφτηκαν από διαφορετικούς συνθέτες έχουν το ίδιο ηθικό βάρος. Γι’ αυτό λέγεται «Φάσμα Ασμάτων». Ο Πιατσόλα συνυπάρχει με τον Θεοδωράκη, δική μου μουσική με παραδοσιακά και άλλα πολλά. Όλα αυτά κυλάνε με τρόπο που δεν θα υπάρχει διαφορετικότητα καθώς όλα είναι μουσική.

Τις Κυριακές συμβαίνει όμως κάτι μουσικά «χαριτωμένο». Από παιδί αυτή τη μέρα και ειδικά το απόγευμα βαριόμουν οπότε έπαιζα στο πιάνο ότι μου ερχόταν. Έτσι το «Solo Piano» είναι η δεύτερη φορά που γίνεται και θυμάμαι εκείνες τις μέρες. Μαζευόμαστε στην Αθηναΐδα και χωρίς πρόγραμμα. Εκεί αποφασίζει το κοινό. Μια φορά ήταν ένα παιδάκι που ρωτώ ποιο είναι το αγαπημένο σου κομμάτι και συνθέτης μου λέει το Happy Birthday και ο Μπετόβεν. Του λέω θες να δεις πως θα το έπαιζε ο Μπετόβεν και ξεκίνησα. Μετά ρωτούσαν πως θα το έκαναν άλλοι συνθέτες και έτσι πήγε όλο το πρόγραμμα. Υπάρχει μια ζεστή και φιλική κατάσταση σαν να ήμουν στο πιάνο του σπιτιού μου.

“Φάσμα Ασμάτων” από 31 Ιανουαρίου και κάθε Σάββατο
“Solo Piano” από 1 Φεβρουαρίου και κάθε Κυριακή

Αθηναϊς Πολυχώρος Πολιτισμού
Καστοριάς 34-36, Βοτανικός
Τηλ: 210-3480000

Συνέντευξη και επιμέλεια: Ιωσήφ Χαλαβαζής – Δημήτρης Πόπορης