Η Alicia Kozakiewicz, στα 13 της, πίστευε ότι μιλούσε στο διαδίκτυο με ένα νεαρό αγόρι. Πλέον, στα 26 της, διηγείται την ιστορία βασανισμού και βιασμού, με σκοπό να προστατεύσει άλλα παιδιά από τους κινδύνους του διαδικτύου.
“Ήμουν ένα καθημερινό, ήσυχο 13χρονο κορίτσι. Δεν είχα αυτοπεποίθηση, μέχρι που ξεκίνησα να μιλάω σε chatrooms στο διαδίκτυο. Βρισκόμουν στο σαλόνι μου, με τη μητέρα μου κοντά, ένιωθα ασφαλής και δεν είχα ιδέα για το τι θα επακολουθούσε.
Μιλούσα σε φίλους, μετά σε φίλους φίλων, και κάπως έτσι τον “συνάντησα”. Αρνούμαι να χρησιμοποιήσω το όνομα του, είναι ένα τέρας για εμένα. Τότε, βέβαια, θεωρούσα ότι είναι ένα νεαρό αγόρι που ακούσει Spice Girls και του αρέσει ο Τιτανικός, όπως εγώ.
Δεν ήξερα πως μου έστηνε παγίδα. Πάντα άκουγε προσεκτικά και μετά έλεγε ό,τι ήθελα να ακούσω: “Ο δάσκαλος σου είναι χαζός”, ή, “Γιατί να μαζέψεις το δωμάτιο σου ενώ είναι δουλεία της μαμάς σου;”
Σύντομα, μιλούσαμε με τις ώρες.
Η πρωτοχρονιά του 2002 ήταν η μέρα που κανόνισα να τον συναντήσω μυστικά.
Μετά το δείπνο, είπα ότι έχω στομαχόπονο και έφυγα από το τραπέζι. Στις 19:00, βγήκα έξω στο κρύο χωρίς παλτό – δεν περίμενα να διαρκέσει πολύ.
Περπατώντας στο δρόμο μου, άκουσα μια φωνή. Το ένστικτο μου έλεγε να πάω σπίτι, αλλά είχε ήδη αργήσει πολύ.
Άκουσα να φωνάζουν το όνομα μου. Γύρισα και δεν είδα κανένα αγόρι, μόνο έναν άνδρα. Έπειτα από αυτό έχω ένα κενό, χωρίς να θυμάμαι τι έγινε, αλλά ξαφνικά βρισκόμουν παγιδευμένη σε ένα αμάξι.
Μετά από 5 τρομακτικές ώρες, φτάσαμε σπίτι του. Με είχε πάρει από το ασφαλές, ζεστό σπίτι μου στο Pittsburgh και με είχε πάει σε ένα αφιλόξενο χώρο στην Virginia.
Καταλήξαμε στο υπόγειο, το οποίο ήταν γεμάτο από περίεργες συσκευές, ενώ υπήρχε και ένα κλουβί. “Μπορείς να κλάψεις”, μου είπε ψυχρά, “πρόκειται να περάσεις δύσκολα”.
Οι λεπτομέρειες είναι θολές, αλλά θυμάμαι να μου βγάζει τα ρούχα, να κλειδώνει ένα κολάρο γύρω από το λαιμό μου και να με σέρνει στο υπνοδωμάτιο του, όπου με έδεσε με αλυσίδες στο πάτωμα.
Ένιωσα να ξεριζώνει τα μαλλιά μου από τη ρίζα.
Έπειτα, έσπασε τη μύτη μου και με βίασε. Έχω σβήσει τις αναμνήσεις από αυτή την εμπειρία. Γνωρίζω πως μπορώ να τις επαναφέρω με ύπνωση, αλλά γιατί να το θέλω αυτό;
Κατά τη διάρκεια των επόμενων τεσσάρων ημερών ήμουν δεμένη με αλυσίδες, βιασμένη, χτυπημένη και βασανισμένη. Έκανα ό,τι μπορούσα για να επιβιώσω, χωρίς να με ενδιαφέρει πόσο εξευτελιστικό, επίπονο και αηδιαστικό ήταν. Το έκανα γιατί ήθελα να ζήσω και ήλπιζα να με ψάχνουν. Η ελπίδα ήταν το μόνο που μου απέμενε.
Την τέταρτη μέρα, πριν φύγει για δουλειά, μου είπε “αρχίζεις να μου αρέσεις πολύ, απόψε θα πάμε μια βόλτα”. Περίμενα να με σκοτώσει όταν επιστρέψει.
Ήμουν ξαπλωμένη στο πάτωμα, γυμνή και απελπισμένη. Πώς θα μπορούσα να ξεφύγω;
Πολλοί με ρωτούν γιατί δεν ούρλιαξα όταν έφυγε. Η αλήθεια είναι πως δεν ήμουν σίγουρη ότι είχε φύγει. Σκεφτόμουν ότι μπορεί να είναι πίσω από την πόρτα και με πανικόβαλε η σκέψη ότι ο θόρυβος που θα έκανα θα τον προέτρεπε να με σκοτώσει άμεσα.
Ξαφνικά ακούστηκαν σπασίματα και φωνές, ενώ κάποια έλεγαν δυνατά “Έχουμε όπλα!”. Η αλυσίδα μου επέτρεπε να μετακινηθώ στο χώρο του δωματίου, οπότε κρύφτηκα κάτω από το κρεβάτι. Με βρήκαν και με έβγαλαν έξω, και τότε, πάνω που νόμιζα ότι θα με σκοτώσουν, είδα το σήμα του FBI.
Είχα σωθεί. Η ανακούφιση, μετά από 4 μέρες φυλακής, ήταν απερίγραπτη.
Πίστευα ότι οι γονείς μου δε θα με αγαπούσαν πλέον, επειδή είχα κάνει κάτι λάθος. Η επανένωση μαζί τους όμως ήταν εκπληκτική. Έτρεξαν καταπάνω μου και ο πατέρας μου με αγκάλιασε – δε μπορώ να περιγράψω το συναίσθημα με λόγια.
Η κοινωνία δεν είχε κατανοήσει πλήρως τη διαδικτυακή αποπλάνηση. Πολλοί κατηγόρησαν τους γονείς μου, ακόμη και συγγενείς.
Πλέον, παλεύω τόσο σκληρά ενάντια στην παιδική έκθεση στο διαδίκτυο, καθώς γνωρίζω πως είναι να σε παρακολουθούν να υποφέρεις και να το απολαμβάνουν.
Κάνω προσπάθεια να περαστεί ο νόμος της Alicia (χρηματοδοτεί ομάδες που ασχολούνται με τη διαδικτυακή αποπλάνηση) σε όλες τις πολιτείες των ΗΠΑ. Μου δόθηκε μια δεύτερη ευκαιρία στη ζωή, και τώρα επιλέγω να σώσω άλλους.”
Επιμέλεια: Δημήτρης Πόπορης
Πηγή: Mirror
