Με αφορμή τον θάνατο του επαναστάτη σκύλου Λουκάνικου το citizen παρουσιάζει τις περιπτώσεις σκύλων που ηγούνταν σε διάφορες συγκεντρώσεις αποτέλεσαν έμπνευση για τραγούδια.
Επιμέλεια Αντρέας Ψάλτης
Ο φίλος Κανέλος του Στάθη Δρογώση
Ο γνωστός τραγουδοποιός Στάθης Δρογώσης αφιερώνει το παράκατω τραγούδι στον σκύλο Κανέλο. Ο Κανέλος πέθανε σε ηλικία 10-12 ετών το 2008.
Οι στίχοι:
Θα μιλήσω για το φίλο τον Κανέλλο
Που έχει μια καρδιά και τέσσερα ποδάρια
Που γυρίζει στα Εξάρχεια τα βράδια
Κι όλοι τον σέβονται του βγάζουν το καπέλο
Στη γωνιά πολυτεχνείο με Πατησίων
Κυνηγούσε λένε έναν ασφαλίτη
Και μια μέρα εθεάθη στο Θησείο
Να γυρνά με μια σκυλίτσα από σπίτι
Ένα τραγούδι για το σκύλο τον Κανέλλο
Που με δάγκωσε μα τον καταλαβαίνω
Υποστήριξε την άποψη με πάθος
Ότι είχα πάρει την ζωή μου λάθος
Χίλια πρόσωπα αλλάζει αυτή η πόλη
Μα κανένα δε τρομάζει τον Κανέλλο
Κι αν καμιά φορά τον βλέπεις λυπημένο
Την ουρά του σπάει κι αρχίζει γυροβόλι
Κι ούτε αγγίζει όσα κόκαλα πετάνε
Όλοι αυτοί που ασχημαίνουν τη ζωή μας
Και το ξέρω όταν στα μάτια τον κοιτάμε
Πως γουστάρει πως γουστάρει τη σιωπή μας
Ο σκύλος του Γραμμένου
Ο Σπύρος Γραμμένος συνέθεσε και αυτός με την σειρά του ένα ωραία τραγούδι για τον σκύλο του. Διαβάστε τους στίχους και ακούστε το τραγουδάκι
Έχω λυσσάξει στην πείνα
Είμαι ένας σκύλος στην Αθήνα
Σαν του Δεληβοριά ή του Δρογώση
Μες στην σταδίου τις πατούσες μου έχω λιώσει
Στο κολονάκι στα Εξάρχεια
Και κάθε βράδυ στην Σωκράτους
Δέκα ευρόπουλα ζητάνε
Για να βρεθώ στην αγκαλιά τους
Μετρώ τα αμάξια μετρώ τους πεζούς
Μετράω έξυπνους μετράω χαζούς
Τα περιστέρια στο δρόμο μετρώ
Μα δεν μ’ αφήνουν να μπω στο μετρό
Είμαι ένας σκύλος που ζει στην Αθήνα
Είμαι ένας πρόσφυγας από την Ραφήνα
Κάποιοι με κράτησαν σχεδόν έναν μήνα
Και με πετάξαν ένα βράδυ στην πισίνα
Κάπου στο Σύνταγμα από πίσω
Κάποια ανάγκη μου με πιάνει
Όμως εγώ έχω τρόπους
Δεν είμαι σαν τους ανθρώπους
Θα προσπεράσω τους τσολιάδες
Τους ασφαλίτες τους νταβάδες
Και θα γελάω με την ψυχή μου
Που κατουράω στο Μαξίμου
Του Δεληβοριά από το… Κολωνάκι με όνομα Βαγγέλης
Ο Φοίβος Δεληβοριάς ήταν από τους πρώτους που έφτιαξαν τραγούδι για σκύλους. Ο Βαγγέλης είναι κάτοικος Κολωνακίου παρακαλώ… Ακούστε το:
Στο Κολωνάκι είναι ένας σκύλος, ο Βαγγέλης
έξω απ’ το everest ή στη Λουκιανού
το μάτι του σ’ ακολουθεί θέλεις δε θέλεις
καθώς βυθίζεσαι στο βίο που λες πως θέλεις
για να ξεφύγεις, από το βίο, από το βίο του διπλανού
Κοιτάει τις γκόμενες που θέλουν να πιαστούνε
που καταφτάνουν από χίλιες γειτονιές
ντυμένες χρώματα για να παραδοθούνε
στρο πρώτο μπράτσο με φλεβίτσες που θα βρούνε
στην πρώτη τσέπη, στην πρώτη τσέπη,
που θα της λύνονται οι κλωστές
Στο Κολωνάκι είναι ένας σκύλος, που τον ξέρουν
οι gay μόδιστροι κι οι sexy φθισικές
οι σιλουέτες που στα εξώφυλλα υποφέρουν
κάτι σκιές, που η μια την άλλη λεν πως ξέρουν
και λεν “αγάπη μου”, λεν “αγάπη μου”,
με ολόιδιες φωνές.
Κοιτάει τ’ αστέρια ή πότε πότε τα δεντράκια
κοιτάει τα κάστανα που καίνε στη φωτιά
κοιτάει τα λίγα που απομείνανε παιδάκια
το συντριβάνι, τις καρδούλες, τα παγκάκια
τους καπουτσίνους στα φλιτζανάκια, στα φλιτζανάκια,
τα παγωτά
Στο Κολωνάκι είναι ένας σκύλος, ο Βαγγέλης
που τελευταία μόνο εμένα ακολουθεί
όλο τον διώχνω, του φωνάζω, λέω “τι θέλεις”,
μου λέει “βυθίζεσαι στον βίο που λες πως θέλεις”
και με κοιτάζει, και με κοιτάζει,
όπως κοιτούσες κάποτε εσύ
