Για επτά λεπτά έχουμε τη δυνατότητα να ακούσουμε τον ήχο που κάνουν η Γη, ο Ποσειδώνας, ο Κρόνος και ο Ουρανός.
Αν θέλετε λοιπόν να ακούσετε τον ήχο της Γης, παρακολουθήστε το βίντεο…
Ο ποδηλάτης δεν κάνει ορθοπεταλιές με… ορθό τρόπο και στο σωστό δρόμο αλλά παρακάμπτει τη γέφυρα, ανεβαίνει πάνω στις αψίδες και αρχίζει την επικίνδυνη διαδρομή.
Η ποδηλασία περνά σε άλλο επίπεδο και ο ποδηλάτης απολαμβάνει τη μεγάλη έκρηξη της αδρεναλίνης του!
Ο Σπύρος Ζαγοραίος γεννήθηκε στον Άγιο Αρτέμιο του Παγκρατίου στις 23 Ιουνίου 1928. Σε ηλικία 15 ετών έχασε σε ατύχημα το ένα του χέρι, όταν έσκασε μια χειροβομβίδα την ώρα που έπαιζε με συμμαθητές του στην Αγία Παρασκευή της Αττικής.
Ξεκίνησε την μουσική του πορεία στο χώρο του λαϊκού τραγουδιού τη δεκαετία του ΄50 ενώ από τη δεκαετία του ‘ 60 τραγουδούσε ντουέτο με τη σύζυγο του Ζωή.
Έως και τα τελευταία σχεδόν χρόνια της ζωής του εξακολουθούσε την καλλιτεχνική του δραστηριότητα στο Αιγάλεω Αττικής, όπου διέμενε και είχε δημιουργήσει το λαϊκό κέντρο “Εντελαμαγκέν”.
Σύμφωνα με τις πρώτες πληροφορίες, η κηδεία του θα γίνει το απόγευμα της Τετάρτης στο Γ’ Νεκροταφείο.
Δημιουργήθηκε από το αρχιτεκτονικό γραφείο Yuusuke Karasawa, αναπτύσσεται σε δύο ορόφους και χωρίζεται σε πέντε επίπεδα, ενώ τα κάτω δωμάτια συνδέονται με τα επάνω με πολλές εσωτερικές σκάλες. Βασικό χαρακτηριστικό του, οι γυάλινοι τοίχοι που αψηφούν κάθε έννοια ιδιωτικότητας με προκλητικό μάλιστα τρόπο, αλλά και το λευκό χρώμα που δημιουργεί ένα ακόμα πιο ελεύθερο περιβάλλον.
Σύμφωνα με το γραφείο Karasawa, η περίπλοκη δομή κατασκευάστηκε για έναν πελάτη, ως απάντηση στην απρόσωπη κοινωνία που ζούμε αλλά και στην απομόνωση, στην έλλειψη επικοινωνίας μεταξύ των ανθρώπων, που κλείνονται στα διαμερίσματά τους άγνωστοι μεταξύ αγνώστων. «Μια νέα αρχιτεκτονική μορφή αφήνει τα πάντα σε κοινή θέα -ή τουλάχιστον τα πάντα- και μέσα από το γυαλί των τοίχων επιτυγχάνεται η προσέγγιση με τον έξω κόσμο», αναφέρει υπεύθυνος του γραφείου.
Δημιουργοί του γκράφιτι-αφιερώματος στον σκύλο-σύμβολο των διαδηλωτών της Αθήνας, που πέθανε την περασμένη άνοιξη αλλά η απώλεια του έγινε γνωστή μόλις πριν λίγες ημέρες, είναι τρεις γκραφιτάδες με τα καλλιτεχνικά ονόματα Martinez, N. Gramms και Smart.
Κατά την φετινή περίοδο η ανασκαφή συνεχίστηκε προς το κεντρικό τμήμα, όπου το μέγιστο πλάτος του πλοίου. Αποκαλύφθηκε η συνέχεια των νομέων στην δυτική και ανατολική πλευρά, της κόντρα – καρήνας (keelson), καθώς και τμήμα του υποφράγματος, δηλ. του ενδιάμεσου καταστρώματος, κ.α.
Ο ξύλινος σκελετός του πλοίου διατηρείται σε σημαντικότατο βαθμό, επιτρέποντας την μελέτη της μεταβατικής τεχνικής της ναυπηγικής του 15ου – 16ου αι. Το πλοίο χρονολογείται λίγο μετά την ναυμαχία της Ναυπάκτου και είναι το μόνο ναυάγιο της ισπανικής θαλασσοκρατίας της εποχής του Φιλίππου Β΄, όπως μαρτυρούν τα ασημένια νομίσματα διαφόρων κοπών του Φιλίππου Β΄ και τα αρχικά εγχάρακτης λαβής όπλου με σταυρό, που έχει μέχρι τώρα εντοπισθεί στα ελληνικά χωρικά ύδατα.
Εκτός από τα ναυπηγικά δομικά στοιχεία του σκάφους [νομείς, διαδοκίδες, εσωτερικό πυθμένα κλπ], τα υπόλοιπα ευρήματα ανήκουν στον εξοπλισμό του πλοίου, όπως μεταλλικά συσσωματώματα, στην καθημερινή ζωή των αξιωματικών, όπως χρηστική και λεπτή κεραμεική, φαγεντιανή και μαγιόλικα, μεταλλικά μαγειρικά σκεύη και υπολείμματα τροφών. Κυρίαρχη παρουσία στο φορτίο έχουν τα διάσπαρτα στο βυθό φουντούκια που διατηρούνται σε άριστη κατάσταση.
Ο ξύλινος σκελετός του ναυαγίου της Ζακύνθου διατηρείται σε σημαντικό βαθμό γεγονός σπάνιο για το μεσογειακό οικοσύστημα. Δεδομένου ότι η ανέλκυση, συντήρηση και έκθεση των ξύλινων ναυαγίων δεν είναι πάντοτε οικονομικά εφικτή, δίνεται διεθνώς έμφαση στην προστασία και διαχείριση των ναυαγίων in situ , αρχή κατοχυρωμένη από την Σύμβαση της ΟΥΝΕΣΚΟ για την Προστασία της Υποβρύχιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς.
Έτσι για την προστασία του αρχαιολογικού χώρου το ναυάγιο καλύφθηκε με γωΰφασμα. Η συγκεκριμένη μέθοδος προστασίας in situ που πρωτοεφαρμόσθηκε στο ναυάγιο της Ζακύνθου από τα μέσα δεκαετίας του ’90 από την συντηρήτρια Αν. Πούρνου αποτελεί πλέον καθιερωμένη μέθοδο προστασίας ξύλινων ναυαγίων στην επιστημονική βιβλιογραφία.
Τέλος στο ναυάγιο εφαρμόσθηκε πιλοτικά 3D prototype profiling δοκιμαστική μέθοδος για την τρισδιάστατη αποτύπωση του βυθού από τον καθ. Κ. Γ. Παπαθεοδώρου και την επικ. Καθ. Κ. Μαρία Γεραγά του Εργαστηρίου Θαλάσσιας Γεωλογίας και Φυσικής Ωκεανογραφίας του Παν/μίου Πατρών.
Η υποβρύχια ανασκαφή του πραγματοποιήθηκε από τα μέσα Σεπτεμβρίου μέχρι 6 Οκτωβρίου 2014 με χρηματοδότηση του Οργανισμού Λιμένος Πειραιώς, την τεχνική υποστήριξη του ΥΕΝ – Λ/Χ Ζακύνθου και με την συμβολή σε διάθεση προσωπικού του Δήμου Πειραιώς και του Μουσείο Πειραιώς.
Στην ανασκαφή συμμετείχαν ο καταδυόμενος αρχαιολόγος της ΕΕΑ, Δ. Ευαγγελιστής, η αρχαιολόγος της Δ/νσης Τεκμηρίωσης του ΥΠΠΟΑ, Ελ. Πιπέλια, ο τοπογράφος μηχανικός του Δήμου Πειραιώς Αθ. Ψαρογιάννης , η συντηρήτρια αρχαιοτήτων του Μουσείου Πειραιώς Ευ. Αποστολακοπούλου, η καταδυόμενη εργαοτοτεχνίτρια της ΕΕΑ , Αθ. Πατσούρου και ο φοιτητής αρχαιολογίας του Παν/μίου Ιωαννίνων Π. Τζοβάρας.
Στην εισβολή του Αττίλα στην Κύπρο το 1974 η μάνα μου ήταν 5 ετών, ο παππούς μου πήρε την οικογένεια του, έφυγε από την γραφική Κερύνεια και εγκαταστάθηκε στην ελεύθερη Λευκωσία όπου ζούμε μέχρι σήμερα. Παλιά από το μπαλκόνι μου φαινόταν οι τεράστια σημαία του ψευδοκράτους ξαπλωμένη στο Πενταδάκτυλο. Την μέρα φαινόταν, την νύχτα όχι. Τα τελευταία χρόνια φρόντισαν και γι’ αυτό φωταγωγώντας την οπότε φαίνεται 24 ώρες το 24ωρο. Το χωρίο μας είναι ακριβώς κάτω από αυτήν.
Ο πιο πάνω πρόλογος δεν έχει καμία σημασία με την ιστορία που θα διαβάσουμε σήμερα, απλά είναι αναπόφευκτο όταν αναφέρομαι στα γεγονότα της πρόσφατης ιστορίας του νησιού…
Ο Μανώλης Δουρής το 1994 βιάζει και δολοφονεί τον 6 χρονο γιο του με την Ελλάδα να συγκλονίζεται από το στυγερό έγκλημα. Η ιστορία από την αρχή αναφέρει σύμφωνα με την Μηχανή του χρόνου:
Το βράδυ της παραμονής της πρωτοχρονιάς, ο μικρός Νίκος άργησε να επιστρέψει στο σπίτι, κάνοντας τους γονείς του και τα έξι αδέλφια του να ανησυχήσουν. Ο Μανώλης και η Γεωργία Δουρή απευθύνθηκαν αμέσως στην αστυνομία, όπου δήλωσαν την εξαφάνιση του γιου τους. Αν και δεν είχαν περάσει οι απαιτούμενες ώρες, μετά τις οποίες αρχίζουν επίσημα οι έρευνες, οι αρχές κινητοποιήθηκαν άμεσα. Το ίδιο και η τοπική κοινωνία της Ερμιόνης. Αστυνομικοί αλλά και γείτονες, συγγενείς και φίλοι της οικογένειας «χτένιζαν» την περιοχή, για να βρουν το εξάχρονο αγόρι.
Τελικά ο Μανώλης Δουρής μαζί με ένα γιο του βρήκαν το παιδί νεκρό και κακοποιημένο. Ο μικρός Νίκος Δουρής, βρέθηκε νεκρός και κακοποιημένος σεξουαλικά. Το πτώμα του αγοριού ήταν κρυμμένο στο μαντρότοιχο μιας αλάνας, κοντά στο σπίτι της οικογένειας. Ο ιατροδικαστής Φίλιππος Κουτσάφτης ανέφερε στο πόρισμά του ότι το παιδί πέθανε από ασφυξία, καθώς ο δράστης του είχε κλείσει τη μύτη και το στόμα, αφού πρώτα το είχε βιάσει.
Ακολούθησαν σκηνές τραγωδίας. Ο πατέρας θρηνούσε σπαρακτικά για το χαμό του παιδιού του και ορκιζόταν να εκδικηθεί το φονιά. Στα μάτια της κοινωνίας, που παρακολουθούσε σοκαρισμένη τις εξελίξεις, ο Δουρής ήταν ο χαροκαμένος πατέρας. Σύντομα όμως έγινε η μεγάλη ανατροπή. Ο Μανώλης Δουρής συνελήφθη και ομολόγησε το έγκλημά του.
Οι αντιφάσεις στην κατάθεση του και το γεγονός ότι βρήκε ο ίδιος το πτώμα σε ένα μέρος που μόνο κάποιος που ήξερε, θα έψαχνε, έκαναν τους αστυνομικούς να τον υποψιαστούν. Στην ανάκριση έσπασε γρήγορα και προσπάθησε να δικαιολογηθεί: «Με κυριεύει μια σπάνια ασθένεια, με μεταμορφώνει. Με έπιαναν κρίσεις και δεν έβλεπα μπροστά μου. Ο καθένας στη θέση μου το ίδιο μπορεί να έκανε», είπε ο παιδοκτόνος στην ομολογία του. Το κλίμα αντιστράφηκε αμέσως. Η κοινή γνώμη όχι μόνο χαρακτήρισε τον Δουρή «ανθρωπόμορφο τέρας» και «κτήνος», αλλά απαιτούσε την παραδειγματική τιμωρία του….
Ο Δουρής τελικά φυλακίζεται σε ισόβια κάθειρξη και όπως αναμενόταν εφαρμόζεται ο άτυπος νόμος της φυλακής για τους παιδοκτόνους, βιάζεται επανειλημμένα και τελικά αυτοκτονεί στο κελί του, κρεμάζεται με ένα καλώδιο τηλεόρασης.
Τα προηγούμενα χρόνια:
Ο Δουρής άνηκε στις δυνάμεις της ΕΛΔΥΚ και πολέμησε στην Κύπρο κατά την Τουρκική εισβολή. Έχοντας από πίσω του ένα ιστορικό ψυχικών διαταράξεων και σε συνδυασμό με τις φρικαλεότητες του πολέμου στην συγκλονιστική μάχη του Γερόλακκου όπου 1000 ΕΛΔΥΚάριοι μάχονται απέναντι σε 20.000 βαριά οπλισμένων Τούρκων δεν άφησαν κανένα περιθώριο βελτίωσης στην ψυχική του υγεία.
Ο Δουρής προσπαθεί να σκοτώσει μετά τον πόλεμο τρεις συναδέλφους του, υποστηρίζοντας ότι τους πέρασε για Τούρκους. Αμερικανοί αρκετά χρόνια αργότερα διαπιστώνουν ένα σύνδρομο πανομοιότυπο με του πολέμου του Βιετνάμ, ονομάζεται το σύνδρομο της Κύπρου. Η προδιάθεση, η έντονη βία και οι φρικιαστικές εικόνες του πολέμου ενώνονται αρμονικά με τα χημικά – καρκινογόνα όπλα που χρησιμοποιούσαν οι Τούρκοι και δεν μετατρέποντας απλούς στρατιώτες σε τέρατα.
ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΗ ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ
ΜΕΤΑ το τέλος της θητείας του, ο Μανώλης Δουρής είχε νοσηλευθεί σε ψυχιατρείο τόσο στη Λευκωσία όσο και, αργότερα, στην Ελλάδα. Επί 20 χρόνια, μέχρι εκείνο το φρικτό πρώτο ξημέρωμα του 1994, οπότε σκότωσε τον 6χρονο Νίκο, κανείς δεν ενδιαφέρθηκε να εξετάσει αν εκείνος ο άνθρωπος χρειαζόταν οποιαδήποτε βοήθεια.
Η αλήθεια είναι ότι δεν αποδείχτηκε ποτέ αν ο Δουρής ήταν ο πραγματικός δολοφόνος του παιδιού του. Ο άρρωστος άντρας έγινε στόχος από την κοινωνία τότε, οι μαρτυρίες του ήταν αλλοπρόσαλλες και ήταν εγκλωβισμένος σε ένα ψέμα, μια αλήθεια και έναν πόλεμο για τον οποίο δεν έφερε καμία ευθύνη, όπως και οι αρκετές χιλιάδες που πολέμησαν τότε, συμπεριλαμβανομένου και του παππού μου…
Αντρέας Ψάλτης
