Γιώργος Φρογουδάκης ή κατά street κόσμον «Fro». Έτσι λένε έναν 22χρονο σπουδαστή της Κάλων Τεχνών που έχει τρελά με το βάψιμο τοίχων και τα ανθρώπινα πρόσωπα. Πήγαμε στην Σχολή Κάλων Τεχνών και τον συναντήσαμε για να μας μιλήσει για μια από τις «κακές» τέχνες του δρόμου. Απολαύστε τον:

-Πως ξεκίνησες με το graffiti και πόσα χρόνια ασχολείσαι;

Ασχολούμαι συστήματα περίπου 1-1,5 χρόνο με αυτά που κάνω τώρα. Πιο παλιά έβγαινα και εγώ σαν παιδί και έβαφα τρένα, τοίχους, ότι έβρισκα. Τότε ήμουν 14-15 κάπου στην τρίτη γυμνασίου.

-Είχες επηρεαστεί από το hip hop;

Όχι απλά τα έβλεπα και γούσταρα. Δεν γινόταν ούτε για τέχνη ούτε θέλαμε να πούμε τίποτα, μόνο για την αδρεναλίνη. Μας άρεσε να μας κυνηγούν. Μετά μεγάλωσα και το ξεπέρασα. Τώρα το κάνω γιατί δίνω έμφαση στην εικόνα. Μου αρέσει να φτιάχνω πράγματα και να τα βλέπουν οι άλλοι. Παλιότερα δεν με ένοιαζε αν ήταν αισθητικά ωραία, απλά τα έκανα για να τα κάνω.

– Αυτοπροσδιορίζεσαι ως γκραφιτάς ή street artist;

Τίποτα από τα δύο, σαν Γιώργος. Γκραφιτάς δεν είμαι γιατί εγώ κάνω τοιχογραφία. Graffiti είναι να πάρεις ένα ασημένιο και ένα μαύρο και να πας να βάψεις ένα τρένο και ίσως να περάσεις και 1-2 μέρες στο κρατητήριο. Εκεί έχεις κάνει το graffiti. Ο street artist επίσης περνά ένα μήνυμα, εγώ δεν περνώ κανένα μήνυμα, ασχολούμαι μόνο με την εικόνα. Τα μηνύματα θα τα περάσω από άλλα έργα που δεν θα είναι graffiti.

-Υπογράφεις ως «Fro». Πως βγήκε;

Φρογουδάκης το επώνυμο μου, Fro. Αυτό ξεκίνησε από το σχολείο γιατί λέω το ρ λίγο ψευδά. Όταν με ρωτούσαν πως με λένε άκουγαν Φραγκουδάκης και τους έλεγα, Φρο, Φρογουδάκης. Και έτσι έμεινε

-Βλέπω όλες οι δουλειές σου είναι ανθρωποκεντρικές ,κυρίως πρόσωπα. Γιατί;

Μου αρέσουν παρά πολύ τα πρόσωπα των ανθρώπων να τα παραμορφώνω, να τους αλλάζω τα χρώματα, γενικά να τα πειράζω. Σχεδιάζω τα δικά μου, παίρνω των άλλων, γενικά το ψάχνω παρά πολύ με τα πρόσωπα στην συγκεκριμένη μου φάση. Μπορεί σε 1-2 χρόνια να μου έχει φύγει. Δεν έχω κάνει κάποιο αντικείμενο, μου αρέσει να περνώ και να νιώθω πως ένα πρόσωπο με κοιτά, μια ένταση από τον τοίχο και ότι το έχω φτιάξει εγώ, ενώ δεν υπάρχει κανονικά.

-Άρα νιώθεις πως δημιουργείς ζωή, κάνεις πιο ζωντανή την πόλη.

Ναι, θα μπορούσες να το πεις και έτσι. Σαν να δημιουργώ κατοίκους. Σαν να παίζω Sims και φτιάχνω τα ανθρωπάκια μου.

-Βλέπω έχεις μεικτές τεχνικές δεν είναι το παραδοσιακό graffiti. Χρησιμοποιείς πινέλα, spray και μπερδεύεις τα χρώματα.

Βασικά είναι ανάλογα τα graffiti, μπορεί να είναι μόνο με πινέλα και spay, μπορεί άλλα να έχουν και πλαστικά. Ανάλογα τι θες να πετύχεις ή τι λύσεις έχεις ή ακόμα και πως θα σου βγει. Μπορεί να μην έχεις τα χρώματα που θες και εκεί θα τα αντικαταστήσεις με κάτι άλλο και έτσι θα κάνεις τις ανάλογες αλλαγές. Το βλέπεις εκείνη την ώρα. Εσύ επιλεγείς τα όπλα σου και μετά βάφεις με αυτά.

-Από ποιο καλλιτεχνικό ρεύμα έχεις επηρεαστεί;

Εμένα με επηρεάζει βασικά αυτό που βλέπω κάθε μέρα στο δρόμο, η ρουτίνα. Από κλασική ζωγραφική αυτά που προτιμώ είναι άσχετα με αυτά που κάνω αλλά δεν νομίζω να έχουν και κάποια συνοχή με την τοιχογραφία, ίσως με αλλά έργα μου. Ο Klimt  που είναι από τους αγαπημένους μου ζωγράφους δεν έχει καμία σχέση. Και οι 2 μπορεί να κάνουμε κάτι διακοσμητικό αλλά ο Klimt  έχει και κάτι άλλο από πίσω. Για μένα το graffiti δεν σημαίνει κάτι, απλά το κάνω γιατί μου αρέσει, δεν έχει κάποιο μήνυμα. Παίζω με το μάτι του άλλου, δεν παίζω με το μυαλό του.

-Ρευστό όπως το χρώμα λοιπόν;

Ναι, σαν ένα παιχνίδι στο μάτι του άλλου. Ο Banksy ας πούμε που είναι ο top street artist σε όλα του τα έργα έχει ένα κοινωνικό μήνυμα από πίσω. Εγώ αντιθέτως δεν έχω.

-Γιατί επέλεξες να μην έχεις πολιτικά ή κοινωνικά μηνύματα στη δουλειά σου;

Δεν το επιλέγω τώρα, μπορεί στο μέλλον να αλλάξω. Κοινωνικό μήνυμα μπορεί να γεννηθεί μέσα από ένα έργο σου τυχαία.  Μπορεί να κάνω ένα graffiti, να σκάσει ένας φωτογράφος και να πιάσει το βλήμα που έκανα στον τοίχο την ώρα που κάποιος τύπος που κλέβει ένα μηχανάκι. Αυτομάτως η φωτογραφία αυτή έχει κοινωνικό μήνυμα χωρίς όμως να το έχω επιλέξει εγώ.

-Πέρα από τα graffiti τι άλλο φτιάχνεις;

Κάνω κλασική ζωγραφική, κατασκευές, γυποειδή πράγματα, εγκαταστάσεις και κολάζ που λατρεύω. Το κολάζ είναι η πρώτη μου σκέψη σε όλα. Το κολάζ δεν είναι τα χαρτάκια που σκέφτονται όλοι. Κολάζ υπάρχει και υλικών αλλά και ιδεών.

-Το επόμενο βήμα για σένα;

Με μια φίλη μου, την Λαμπρινή, συζητάμε να πάμε να βάψουμε ένα 4οροφο κτίριο στην Κομοτηνή που αν γίνει αυτό θα είμαστε πολύ jet. Δεν έχω κάτι άλλο για το μέλλον. Κάνω διάφορες δουλειές, έχω τις παραγγελίες αλλά το μόνο που με απασχολεί είναι να ζωγραφίσω σε έναν τόσο μεγάλο καμβά σαν την πολυκατοικία αυτή.

-Στην Αθήνα τι θα άλλαζες;

Τα πάντα. Όμως έχω κοζάρει έναν συγκεκριμένο τοίχο στην Πλάκα σε μια καφετέρια κοντα σε έναν πεζόδρομο. Δεν είναι κτίριο, απλά ένας τοίχος. Θέλω να ζητήσω άδεια για να ζωγραφίσω εκεί με μια νέα γεωμετρική τεχνική που δοκιμάζω. Θέλω να κάνω έναν άνθρωπο που έχει πέσει από τον ουρανό, έχει χτυπήσει κάτω και να σπάει, όχι φωτορεαλιστικά αλλά με την κίνηση του.

-Θεωρείς βανδαλισμό τα graffiti;

Σίγουρα, αλλά είναι απαραίτητος βανδαλισμός. Βανδαλισμός είναι και όταν βγαίνει ο επιτάφιος στον δρόμο. Ο βανδαλισμός είναι υποκειμενικό πράγμα, ο χώρος είναι δημόσιος άρα για ποιον βανδαλισμό μιλάμε; Είμαι κατά το να πηγαίνεις και να βάφεις την ιδιοκτησία του άλλου, πχ το αυτοκίνητο ή να βάφεις ένα νεοκλασικό σπίτι ή να μην δίνεις respect σε μέρη που δεν πρέπει να βάψεις όχι γιατί δεν «κάνει» αλλά γιατί δεν θες και το σέβεσαι ο ίδιος. Αλλά υπάρχουν και μέρη που πρέπει να τα βάψεις

-Πες μου τρία μέρη που δεν πρέπει να βαφτούν.

Ένα νεοκλασικό, η Ακρόπολη, αν και βαμμένη ωραία θα ήταν γιατί είναι έτσι η Ακρόπολη, και μέρη με μικρά παιδιά, πχ σχολεία. Βασικά πρέπει να βάφονται ωραία αυτά, όχι να πάω και να ρίξω μερικές ταγκιές ή να γράψει ο άλλος «χύνω το κράτος». Εκκλησιές να βαφούμε προφανώς, είναι δημόσιο, φόρους δεν πληρώνουν οπότε κανένα θέμα.  Το να γράφεις στον τοίχο είναι μια ελευθερία σου, δεν γίνεται να στο περιορίσει κανείς.

-Κάτι τελευταίο που θα ήθελες να πεις;

Αυτό που θέλω να πω, είναι πως πρέπει να δίνονται περισσότερες ευκαιρίες στο βάψιμο τοίχου. Θεωρώ πως δεν γίνεται να υπάρχει μια πόλη χωρίς graffiti γιατί μέσα εκεί ξεκίνησε και πρέπει να συνεχίσει. Πρέπει να φαίνεται πως υπάρχει κίνηση στην κοινωνία. Μπορεί να ενοχλεί κάποιους, αλλά αυτό δεν γίνεται να μην υπάρχει. Σε ένα εγκαταλελειμμένο κτήριο το πρώτο πράγμα που θα πάει πάνω του πριν τις κατσαρίδες είναι οι ταγκιές.  Με το που αφεθεί ένας χώρος γίνεται αυτομάτως, χώρος έκφρασης για κάποιους άλλους. Αυτό δεν πρέπει να σταματήσει ποτέ.

Η σελιδα του «Fro»

Επιμέλεια: Ιωσήφ Χαλαβαζής