Η Ελληνική Εταιρεία Μεταφραστών Λογοτεχνίας βραβεύει τη Χάρι Αλεξίου για την καλύτερη μετάφραση ξένου λογοτεχνικού έργου και συγκεκριμένα του βιβλίου του Φαμπιάν Μαρσό «Πάντα ήρωες» που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.
Η Χάρις Αλεξίου πρότεινε να μεταφραστεί το βιβλίο και στη συνέχεια ανέλαβε και τη μετάφρασή του από τα γαλλικά. Η απονομή του βραβείου, καθώς και των υπόλοιπων βραβείων που απονέμει κάθε χρόνο η Ελληνική Εταιρεία Μεταφραστών Λογοτεχνίας, θα γίνει την Τρίτη 2 Δεκεμβρίου, στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών (Λ. Συγγρού 107, Μικρή Σκηνή), στις 7 το βράδυ.
Το βιβλίο είναι η συγκλονιστική μαρτυρία του Grand Corps Malade (όπως είναι το ψευδώνυμό του), ο οποίος εξαιτίας ενός μοιραίου ατυχήματος έμεινε ατελώς τετραπληγικός, αλλά ύστερα από έναν χρόνο διέψευσε τις προβλέψεις και κατάφερε να περπατήσει ξανά. Στις σελίδες του βιβλίου, ο Μαρσό αφηγείται τη δωδεκάμηνη περιπέτειά του και τις εμπειρίες τόσο τις δικές του όσο και των ομοιοπαθών συντρόφων του από το κέντρο αποκατάστασης.
Η Χάρις Αλεξίου για τη γνωριμία της με τον Φαμπιάν και την απόφασή της να μεταφράσει το βιβλίο του αναφέρει: «Τον Grand Corps Malade τον γνώρισα από τα τραγούδια του. Ήταν το νέο πρόσωπο στη γαλλική μουσική σκηνή, στο μουσικό είδος της slam. H νεολαία της Γαλλίας τον λάτρευε. Μου έκανε εντύπωση αυτός ο νέος όμορφος άνδρας με την πατερίτσα του. Μου έκανε εντύπωση και το ψευδώνυμό του: το “ψηλό άρρωστο κορμί”. Το τραγούδι μου “Μεγάλωσα” μόλις είχε κυκλοφορήσει και σκεφτόμουν πως θα μπορούσε να το είχε γράψει αυτός. Τον συνάντησα αργότερα σε ένα τηλεοπτικό στούντιο, όταν συμμετείχαμε και οι δύο στην εκπομπή του Michel Drucker που έκανε ένα μεγάλο αφιέρωμα στον Ντέμη Ρούσσο. Δύο χρόνια αργότερα, ο φίλος Νίκος Αλιάγας μου χάρισε το βιβλίο του Φαμπιάν. “Διάβασέ το, είναι γραμμένο σε απλή γλώσσα” μου είπε. Όσο το διάβαζα, σε πολλά σημεία ξαναζούσα την περιπέτεια του αδελφού μου στην εντατική και αργότερα στο κέντρο αποκατάστασης. Το συγκινητικό, επίσης, ήταν πως γνώριζα την απίστευτη ταλαιπωρία των τετραπληγικών, των αναπήρων που στερούνται την ικανότητα, όπως λέει και ο Φαμπιάν, να ξύσουν το φρύδι τους ή να κρατήσουν το κουτάλι τους, και να πατήσουν ένα κουμπί για βοήθεια».
