Το Παγκράτι, τέλη 1930, φάνταζε ως η πλέον οργανωμένη γειτονιά. Η Γούβα, ο Βύρωνας, η Καισαριανή, ο Κοπανάς, εκεί ψώνιζαν, περπατούσαν, γλεντούσαν. Είχε θέατρο, κινηματογράφους, κέντρα, μπαρ, ταβέρνες, ουζερί, μουσική, κοσμική κίνηση.

Πρώτο κέντρο, στη λεωφόρο Υμηττού, το καφεζυθοπωλείο «Ποσειδών» του Εμμ. Τακορώνη, φημισμένο για τους ανατολίτικους μεζέδες και τους ναργιλέδες του, μεταξύ προσφυγιάς και παλαιοελλαδίτικου πληθυσμού. Δίπλα το στραγαλοποιείο Μουσιάδη, απέναντι το ζυθοψητοπωλείο «Αφθονία» του Γ. Μπενέκου, το οινοζυθοψητοπωλείο «Χρυσή Αυλή» του Γ. Καρανάσου, αλλά και το ουζερί «Κορδελιό» του Β. Λεονταρίδη ―που θύμιζε παλιούς καημούς στους Μικρασιάτες πελάτες του― και ένα από τα παλαιότερα καφενεία, του Παναγιώτη Κόκκοτα, το οποίο διανυκτέρευε.

Η ίδια λεωφόρος καταγραφόταν ως το μεγαλύτερο νυφοπάζαρο των Αθηνών! Το βραδάκι πλημμύριζε συντροφιές κοριτσιών και νεαρών δανδήδων και ο… πόλεμος άρχιζε. Η «ντεμουαζελίτσα» οπλιζόταν με τουαλέτα, μακιγιάζ, χάρη και κομψότητα.

Βόλτες, πειράγματα, φλερτ. Και δεν ήταν λίγες οι γνωριμίες που κατέληγαν σε γάμο.
Κατεβαίνοντας ο κομψός κινηματογράφος «Παλλάς», πιο κάτω η ταβέρνα «Τρεις Πιπεριές» του Γ. Θωμά και στην πλατεία το Λαϊκό Θέατρο Παγκρατίου. Εκεί το 1930 έδινε παραστάσεις ο νέος θίασος αποφοίτων της Δραματικής Σχολής του Βασιλικού ―κατόπιν Εθνικού― Θεάτρου.

Εκεί και ο δεύτερος κινηματογράφος, το «Τιτάνια» και το Χοροδιδασκαλείο Νιόνιου Δρακόπουλου. Στο Άλσος Παγκρατίου η Παιδική Χαρά συγκέντρωνε παιδόκοσμο, ενώ το μοναδικό κέντρο εκεί διαχειρίζονταν οι Αφεντάκης, Στραβόλαιμος και Κομιτόπουλος.

Η δυναμική της περιοχής φαινόταν και από τα υποκαταστήματα όλων των μεγάλων τραπεζών και τα πέντε φωτογραφεία (Σκανάτοβιτς, Κλημίδη, αδελφών Παληού, Κακούλη και Μαχαίρα)! Άφθονα ήταν και τα καταστήματα «της περμανάντ» (κομμωτήρια). Πόσοι άραγε φαντάζονταν ότι η περιοχή που είχε μόνο ένα καφενείο για κυνηγούς θα εξελισσόταν στη γειτονιά που γνωρίζουμε σήμερα;

Πηγή: micros romios