Πέτυχα στην αρχική του New Yorker έναν τίτλο που μου έκανε κλικ. «Τι ακούς χωρίς ακουστικά». Είναι μια σειρά από σκίτσα της Βρετανίδας εικονογράφου Σάρα Ακιντέρινουα που συνοδεύονται από τον υπότιτλο «Αν προσέξεις πραγματικά τριγύρω σου, υπάρχει μουσική παντού».

Στα σκίτσα πρωταγωνιστεί ένας άντρας που περπατάει στους δρόμους του Λονδίνου και καταγράφει ήχους και διαλόγους. Αν και τον τελευταίο καιρό δεν θέλω να μένω μόνος με τις σκέψεις μου, είπα να τον μιμηθώ και έτσι άφησα τα ακουστικά στο σπίτι. Εδώ γράφω όσα είδα, άκουσα και τόλμησα να σκεφτώ.

Φιλοπάππου, οδός Γενναίου Κολοκοτρώνη

– Στην εξώπορτα μιας πολυκατοικίας στέκεται ένα αγόρι, έντεκα-δώδεκα χρονών θα ’ναι, κουβαλώντας μια σακούλα με σνακ και κόκα-κόλα zero. Χτυπάει διστακτικά ένα κουδούνι στο θυροτηλέφωνο. Αμέσως, από το αριστερό παράθυρο του ισογείου βγαίνει μια ηλικιωμένη γυναίκα. Βαστάει γερά το κάγκελο. Από το διαμέρισμά της αναδίδεται κλεισούρα που φτάνει κάτω στο πεζοδρόμιο. «Τι θες; Γιατί μ’ ενοχλείς;/ Συγγνώμη, αλλά μήπως μπορείς να μου ανοίξεις;» ρωτάει φοβισμένα. «Ποιος είσαι; / Στον πέμπτο μένω, του Τσάκο είμαι, γράφει το όνομα στο κουδούνι. Ξέχασα το κλειδί και η μαμά μου είναι στο μπάνιο. / Δεν σε ξέρω. Μην ξαναχτυπήσεις εδώ. Είμαι άρρωστη γυναίκα, μη με ενοχλείς». Η κλεισούρα φεύγει από το πεζοδρόμιο. Το αγόρι περιμένει μέχρι να ανοίξει κάποιος ένοικος την πόρτα από μέσα.

Κουκάκι, υπόγεια διάβαση Συγγρού-Καλλιρρόης

– Αν ο ήχος των αυτοκινήτων δεν ήταν τόσο βαρετός, το μάτι δεν θα έπεφτε σε εκείνο το σπασμένο πλακάκι που είχε πάνω την εξίσωση. E=mc2. Η ενέργεια ισούται με τη μάζα επί την ταχύτητα του φωτός στο τετράγωνο. Θεωρία της σχετικότητας, Αϊνστάιν, η σκηνή που κλείνει την ταινία Οπενχάιμερ. Ανατριχίλα. Στο απέναντι ρεύμα της Συγγρού, το Α2 αχνοφαίνεται από τη Στέγη. Τρέχω με ταχύτητα φωτός να το προλάβω. Τα πνευμόνια μου βιώνουν την εμπειρία της επιχείρησης Trinity. Καμπούμ.

Α2, με κατεύθυνση προς Ακαδημία

– Ο ήχος της μηχανής μοιάζει σαν χάιδεμα στα αυτιά μπροστά στην μπάσα φωνή εκείνης της γυναίκας. «Δεν έχει τα κότσια, ρε. Ξέρει πόσες ώρες δουλεύω, ξέρει πόσο φροντίζω τη μικρή, ξέρει ότι ξέρω πώς να τη χειρίζομαι. Νομίζεις ότι τολμάει να την έχει στην επιμέλειά του; Απλώς θέλει ό,τι έχω και δεν έχω. Δεν θα τον αφήσω έτσι. Να ξέρεις».

Ομόνοια, Ηλεκτρικός με κατεύθυνση προς Πειραιά

– Ξέρατε ότι φέτος είναι η επέτειος από τα εβδομήντα χρόνια γέννησης της Λάικα; (φωτογραφία επάνω). Μη με κοιτάτε, δεν θα το ήξερα αν δεν είχε παίξει ρόλο αυτή η παρεξήγηση. «Μπορείς να γράψεις ογδόντα λέξεις για τη Λάικα;» μου ζητήθηκε προ εβδομάδων από το περιοδικό. Όταν τις έστειλα, το τελευταίο πράγμα που θα μπορούσα να φανταστώ είναι πως εννοούσαν τη φωτογραφική μηχανή. Αλήθεια, το δικό σας το μυαλό σε ποια Λάικα θα πήγαινε πρώτα;

Πετράλωνα, Δημοφώντος και Δωριέων

– Τρυπάνια, ρίψη μπάζων και αφεντικά που διατάζουν. Αρκετά άντεξα χωρίς τα ακουστικά.

Πηγή: Παντελής Τσομπάνης / Περιοδικό «Κ»