Τα πρωινά από το ξύπνημα των παιδιών μέχρι την ώρα που οι γονείς θα τα αφήσουν στην πόρτα του σχολείου, μοιάζουν με έναν καθημερινό Μαραθώνιο.
Οι γυναίκες-μητέρες, τρέχουν μέσα στο άγχος να προλάβουν, και συνήθως φτάνουν στο σχολείο με την ψυχή στο στόμα. Βλέπετε, τις περισσότερες φορές, τα παιδιά δεν είναι και υπόδειγμα συνεργασίας. Και κάνουν τα πρωινά, δύσκολα.
Μία μαμά, η Katharina Stahl στέλνει ένα γράμμα στη δασκάλα της κόρης της, θέλοντας να της εξηγήσει τους λόγους, που κάθε πρωί φτάνει τελευταία στο σχολείο κι ενώ όλα τα παιδιά έχουν μπει στην τάξη.
Όπως εξηγεί η μαμά, η δασκάλα συχνά της στέλνει σημειώματα, όπου παραπονείται για την αργοπορία της μικρής, ενώ στο τελευταίο, υποστηρίζει ότι οι καθυστερήσεις, δημιουργούν πρόβλημα στην ηρεμία της τάξης. Έτσι, η Katharina Stahl με το γράμμα αυτό, εξηγεί πόσο δύσκολο είναι να είσαι συνεπής στη ώρα, όταν έχεις δύο μικρά παιδιά. Και της απαριθμεί τους λόγους που η κόρη της αργεί, τα περισσότερα πρωινά.
«Η κόρη μου άργησε να ξυπνήσει. Το βράδυ σκορπιοί και τέρατα «επισκέφτηκαν» το κρεβάτι της και δε μπορούσε να κοιμηθεί. Την πήρε ο ύπνος, μετά από ώρα ανάμεσα σε εμένα και στο μπαμπά της, στο κρεβάτι μας.
Ξαφνικά, το πρωί, ανακάλυψε ότι δεν της αρέσει κανένα από τα ρούχα της. Έδωσα ολόκληρο αγώνα να την πείσω να φορέσει ότι έχει πολύ ωραία ρούχα και να τα φορέσει.
Μπορεί να ξυπνήσει και να θέλει, επίσης ξαφνικά, να διαλέξει η ίδια τα ρούχα που θα φορέσει στο σχολείο. Και, δυστυχώς, είναι αναποφάσιστη και πρέπει κάθε φορά να δίνω, επίσης, μεγάλη μάχη για να κάνει πιο γρήγορα
Και ναι, μπορεί ένα πρωινό να της φταίνε οι κάλτσες της! Και να θέλει να φορέσει τις χθεσινές. Καταλαβαίνετε, ότι πρέπει να της εξηγήσω ότι αυτό δεν γίνεται. Και δεν είναι εύκολο να αλλάξεις τη γνώμη ενός παιδιού, που επιμένει να περάσει το δικό του.
Κι ενώ προσπαθώ να εξηγήσω όλα τα παραπάνω στην κόρη μου, ο μικρότερος γιος μου, έχει ρίξει στο πάτωμα, όλο το κουτί με τα κορν φλέικς. Και μαντέψτε, μέσα σε αυτή την τρέλα και το άγχος να προλάβουμε, θα πρέπει να βάλω και σκούπα.
Και όσο εγώ βάζω σκούπα και τα δύο βρίσκουν ευκαιρία να καθίσουν στην τηλεόραση για να δουν παιδικά. Είναι ακόμη με τις πιτζάμες και δεν έχουν καν πάει τουαλέτα.
Γι’ ακόμη μία φορά επεμβαίνω και ντύνω ακόμη και την κόρη μου – και ας μπορεί να το κάνει μόνη της – αρκεί να προλάβουμε και να μην τρέχουμε με την ψυχή στο στόμα.
Αλλά, ποτέ δεν τα καταφέρνουμε. Και φεύγουμε από το σπίτι με την ψυχή στο στόμα.
Γιατί μέσα σε όλο αυτό τον πανικό, η κοπέλα που προσέχει το μικρότερο γιο μου, γι’ ακόμη ένα πρωινό «έπεσε» σε κίνηση και ήρθε στο παρά ένα. Και πρέπει στην πόρτα να της εξηγήσω κάποια πράγματα.
Και καθώς ερχόμαστε στο σχολείο, συνειδητοποιεί η κόρη μου ότι όλο και κάτι θα έχει ξεχάσει. Και επιστρέφουμε σπίτι για να το πάρουμε. Και ναι, μέσα σε αυτό το άγχος και τον πανικό, έχουμε ξεχάσει, μέχρι και την τσάντα της»!
πηγή: Mothersblog.gr
