Γράφει η Γεωργία Τρισμπιώτη
Παγκόσμια ημέρα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων η χθεσινή και το σύνθημα #NotATarget, γίνεται πιο επίκαιρο από ποτέ.
Το #NotATarget είναι μια κραυγή αγωνίας ενάντια στις επιθέσεις κατά του άμαχου πληθυσμού, οι οποίες δυστυχώς αποτελούν κοινή πρακτική στις εμπόλεμες περιοχές. Είναι μια κραυγή απελπισίας των θυμάτων που βλέπουμε καθημερινά στις οθόνες των τηλεοράσεων μας. Είναι επίσης μια υπενθύμιση του άρθρου 13, του Πρόσθετου Πρωτοκόλλου στις Συμβάσεις της Γενεύης του 1949, ότι ο άμαχος πληθυσμός δεν αποτελεί αντικείμενο επίθεσης σε μια ένοπλη σύρραξη.
Ανέκαθεν οι εμπόλεμες συγκρούσεις έπλητταν τον αθώο άμαχο πληθυσμό, αλλά τα τελευταία χρόνια το διεθνές ανθρωπιστικό δίκαιο που διέπει τις συγκρούσεις αγνοείται εντελώς, με αποτέλεσμα τα εμπόλεμα μέρη να μην παίρνουν τα απαραίτητα μέτρα για να αποφύγουν τις απώλειες των αμάχων και το χειρότερο να διεξάγουν πολεμικές επιχειρήσεις υπό καθεστώς πλήρους ατιμωρησίας.
Σε χώρες όπως η Συρία, η Κεντροαφρικανική Δημοκρατία, το Αφγανιστάν και η Υεμένη, αθώοι πολίτες και μη στρατιωτικές υποδομές, όπως νοσοκομεία και σχολεία, γίνονται στόχος αδίστακτων επιθέσεων που καταπατούν κάθε έννοια ανθρωπιστικού δικαίου προκαλώντας απώλειες χιλιάδων ανθρώπινων ζωών ετησίως και τις οποίες εντελώς κυνικά τα εμπόλεμα μέρη βαπτίζουν παράπλευρες απώλειες.
Εργαζόμενοι και εθελοντές ανθρωπιστικών οργανώσεων αποτελούν επίσης στόχο αδιάκριτων επιθέσεων. Μόνο κατά το πρώτο τρίμηνο του 2017, 80 άνθρωποι έχουν χάσει τη ζωή τους από αυτές και 81 έχουν τραυματιστεί διεθνώς. Η βία εναντίον αυτών των εργαζομένων οδηγεί αναπόφευκτα στη μείωση ή την αναστολή των ανθρωπιστικών επιχειρήσεων και θίγει άμεσα τους αμάχους καθώς αποτρέπει εκατομμύρια ανθρώπων να λάβουν βοήθεια που σώζει ζωές.
Το Διεθνές Ανθρωπιστικό Δίκαιο ή Δίκαιο του Πολέμου δεν απαγορεύει τις εμπόλεμες συρράξεις (χωρίς να σημαίνει ότι τις ενθαρρύνει) αλλά όπου δεν μπορεί να αποφευχθεί η σύγκρουση, τα εμπόλεμα μέρη οφείλουν να συμμορφωθούν με τους κανόνες και τις αρχές του που επιδιώκουν, αφενός να προστατεύσουν κατά τη διάρκεια μιας ένοπλης σύρραξης τα άτομα που δε μετέχουν στις εχθροπραξίες (άμαχο πληθυσμό, τραυματίες, ασθενείς, αιχμαλώτους, προσωπικό ανθρωπιστικών αποστολών ), αφετέρου να περιορίσουν τα μέσα και τις μεθόδους που θα επιλέξουν τα μέρη που μετέχουν στην ένοπλη σύρραξη, απαγορεύοντας λ.χ. τα χημικά, βιολογικά όπλα, τις νάρκες ή τη λιμοκτονία του άμαχου πληθυσμού κτλ.
Ας μην ξεχνάμε ότι η ανθρωπιστική βοήθεια δεν αποτελεί τη λύση για τις εμπόλεμες συγκρούσεις. Η ανθρωπιστική βοήθεια είναι ελπίδα και ένδειξη αλληλεγγύης προς τους συνανθρώπους μας. Όσοι την χρειάζονται αλλά και όσοι έχουν αναλάβει να την παραδόσουν θα πρέπει να χαίρουν σεβασμού, εκτίμησης και προστασίας.