του Δημήτρη Πεπελάση
Ας μη γελιόμαστε. Η αξιολόγηση δεν θα περιλαμβάνει δέσμευση των πιστωτών μας για συγκεκριμένη περικοπή του χρέους. Κι όταν έρθει αυτή η περικοπή δεν θα είναι «απελευθερωτική».
Όποτε οι «κυβερνάνθρωποι» επιδίδονται σε θριαμβολογίες ή λεονταρισμούς κι όταν ομιλούν για ιδεολογική συνέπεια, με λούζει κρύος ιδρώτας. Ετοιμάζομαι για τα χειρότερα. Εξάλλου, μας δίδαξαν πως προ της καταρρεύσεως ηγείται η αλαζονεία ή όπως έγραφε ο Γιώργος Λακόπουλος, «το σύνδρομο της ανασφάλειας οδηγεί στην επίδειξη αυτοπεποίθησης…»
Το κλίμα έχει στραβώσει επικίνδυνα, γεγονός που αποτυπώνεται στους δείκτες του ΙΟΒΕ. Η ανάπτυξη το 2017 θα υπολείπεται σοβαρά απέναντι στις κυβερνητικές προβλέψεις με βάση τις οποίες συντάχθηκε ο προϋπολογισμός. Θα υστερεί όμως και απέναντι στις προβλέψεις των δύσπιστων θεσμών.
Δεν είναι μόνον που το λέει ο ΙΟΒΕ ή που βλέπουμε άνεργους στον περίγυρό μας. Είναι η σκληρή επιβεβαίωση από την πιο δραματική επίπτωση στην κατανάλωση. Τη μείωση κατανάλωσης τροφίμων. Πείνα με πλεονάσματα!
Ο πειρασμός για κριτική και αρνητικές διατυπώσεις είναι μεγάλος. Περισσεύει κι ο θυμός απέναντι στους υπευθύνους για την κατάσταση μας. Όμως, πρέπει να ελέγξουμε τον πειρασμό παρά την ευκολία για την έκφρασή του. Ας μπούμε σε μια περισσότερο θεραπευτική και συνάμα εκπαιδευτική διαδικασία, χωρίς ν αγνοούμε την εμπειρία από τις αλλεπάλληλες αποτυχίες της οικονομικής πολιτικής. Ο τρόπος είναι οι προτάσεις.
Η διατύπωση προτάσεων είναι πιο ωφέλιμη απ’ ότι εκ πρώτης όψεως μοιάζει. Ακόμη κι αν μερικές φορές φαίνονται ακατάλληλες, ελλιπείς ή δύσκολες. Αρκεί να εξυπηρετούν την ανάγκη πρόκλησης διαλόγου. Ο διάλογος δεν είναι χρήσιμος μόνον για τις πολιτικές διεργασίες των παραγωγικών τάξεων, τις ρήξεις και τις συναινέσεις με τους αρμόδιους για τη διαμόρφωση της οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής. Είναι προπαντός ωφέλιμος για όλους εμάς που αποφασίζουμε και πράττουμε, ατομικά και συλλογικά, για τη ζωή μας με βάση μια στρεβλή εικόνα της πραγματικότητας. Που άλλα περιμένουμε και άλλα μας συμβαίνουν.
Ο διάλογος επί προτάσεων συμβάλλει στην ενημέρωση, τον προβληματισμό, την προσέγγιση της πραγματικότητας. Καθιστά την κοινωνία περισσότερο ώριμη για την αντιμετώπιση της ατομικής και συλλογικής πρόκλησης.
Έτσι κι εγώ, αποτολμώ τη διατύπωση έστω αποσπασματικών ή «περιθωριακών» προτάσεων, χωρίς να υποτιμώ την αξία των ολιστικών προσεγγίσεων. Θεωρώ μια αμφιλεγόμενη πρόταση λιγότερο βλαβερή από την απουσία προβληματισμού. Ο προβληματισμός και ο διάλογος αποτελούν τον αλτήρα της ειλικρινούς ενημέρωσης.
Για σήμερα, μια πρόταση απλή: Η ίδρυση φορέα για την ανταλλαγή γαιών έτσι ώστε να διευκολυνθεί η συνένωση αγροτεμαχίων με σκοπό την επίτευξη οικονομιών κλίμακας, τον ανασχεδιασμό και την εξειδίκευση σύμφωνα με την εθνική και διεθνή ζήτηση. Θα είναι πιο αποτελεσματικός αν λειτουργεί με κριτήρια επιχειρησιακής αποτελεσματικότητας, παρέχει τεχνογνωσία και πιστώσεις για την αντιμετώπιση του μεταβατικού κόστους των συνενώσεων και της αναδιάρθρωσης της παραγωγής. Μια Τράπεζα Γης. Ας συζητηθεί.
Οι «δραχμιστές» ισχυρίζονται ότι είναι εφικτή η επίτευξη αυτάρκειας σε τρόφιμα. Δεν είναι. Εντούτοις, η μικρή αγροτική μας κοινωνία επείγεται για εκσυγχρονισμό
ΠΗΓΗ: anoixtoparathyro.gr