του Δημήτρη Πεπελάση
Κάποια στιγμή θα ολοκληρωθεί η περιπέτεια της αξιολόγησης. Οι «κομμωτές των ισολογισμών» θα μετρήσουν τις επιπτώσεις της καθυστέρησης και θα αποδώσουν την ευθύνη στους «άλλους». Τότε, θα βρεθούμε αντιμέτωποι με νέο πρόβλημα. Θα ξεπροβάλλει η γύμνια κυβέρνησης και αντιπολίτευσης σε σχεδιασμούς για την πραγματική οικονομία. Όλοι κρίνουν, μα ουδείς προτείνει.
Αναρωτιέμαι αν έχει γίνει ιεράρχηση επενδυτικών σχεδίων, με κριτήριο την ταχύτητα οικονομικής και κοινωνικής απόδοσης, τις συνέργειες με κλάδους ιδιαίτερης προοπτικής όπως είναι η Ναυτιλία και ο Τουρισμός ή με κλάδους που μπορούν με σχετικά χαμηλού κόστους παρεμβάσεις να αυξήσουν την απασχόληση ή να στηρίξουν τον εξαγωγικό τους προσανατολισμό. Υπάρχει στρατηγική για την υποκατάσταση ή τον αναπροσανατολισμό δραστηριοτήτων σε κλάδους που οι διεθνείς συνθήκες καθιστούν ξεπερασμένους; Υπάρχει άραγε μια έστω γενική άποψη για τις κύριες απειλές και ευκαιρίες της οικονομίας και κάποια σενάρια αντίδρασης; Θα επιδιωχθεί η δημιουργία συμπληρωματικών υποδομών με δημόσιες επενδύσεις, με ΣΔΙΤ, με προσέλκυση διεθνών κεφαλαίων;
Αν αυτά ακούγονται δύσκολα, και ασφαλώς δεν είναι καθόλου απλά, πότε περιμένουν στην κυβέρνηση και την αντιπολίτευση να τα συμπεριλάβουν στην προγραμματική τους «ατζέντα»; Στην πραγματικότητα, δεν έχουν δικαιολογία διότι υπάρχουν δημόσιοι αλλά και ιδιωτικοί επιστημονικοί φορείς με αναλύσεις, διαμορφωμένες προτάσεις, τεκμηριωμένες μελέτες. Στις συναντήσεις τους με τις πολιτικές ηγεσίες, οι εκπρόσωποι των παραγωγικών τάξεων δε θέτουν μόνον αμιγώς οικονομικά ζητήματα αλλά και ζητήματα που αφορούν στα ανούσια εμπόδια της άναρχης γραφειοκρατίας. Τα προβλήματα σέρνονται.
Η περίοδος της κρίσης έχει αναδείξει με πιο αιχμηρό τρόπο ήδη ορισμένες διαπιστώσεις του παρελθόντος που θα πρέπει επιτέλους να λάβουμε υπόψιν μας. Γνωρίζουμε πια ότι, όσο πιο σύνθετο το φορολογικό σύστημα (πολλές κατηγορίες και κλιμάκια), τόσο υψηλότερο το γραφειοκρατικό κόστος συγκέντρωσης των φορολογικών εσόδων. Η πολυπλοκότητα σκοτώνει την οικονομική και κοινωνική αποτελεσματικότητα αλλά και την συναλλακτική ηθική. Η ιδέα της απλούστευσης των κριτηρίων παύει να είναι αντι-αναδιανεμητική όταν περίπου όποιος μπορεί φοροδιαφεύγει και τα μειωμένα έσοδα συρρικνώνουν το αναιμικό κοινωνικό κράτος. Και το συνταξιοδοτικό επίσης, μπορεί ν απλοποιηθεί ώστε να περιορίσει το διαχειριστικό κόστος που τελικά επιβαρύνει τους συνταξιούχους.
Έχουμε επίσης διαπιστώσει ότι οι Ένοπλες Δυνάμεις έχουν την υποδομή και την οργάνωση να εκτελέσουν σε σύντομο χρόνο έργα που προκύπτουν από έκτακτες κοινωνικές συνθήκες και όχι μόνον για τα hot spots. Ίσως μάλιστα, έχει έρθει η ώρα να σκεφτούμε και την εναλλακτική κοινωνική θητεία, την προώθηση της συνεργασίας με την Εκκλησία ή την τοπική αυτοδιοίκηση για προσφορά γευμάτων σε απόρους, ή με αγροτικούς φορείς για προσφορά γευμάτων στα σχολεία.
Αναρωτιέμαι ακόμη, αν κάνουμε έστω τα ελάχιστα για την ευαισθητοποίηση του απόδημου ελληνισμού, στα εθνικά μας θέματα αλλά και για τις επενδυτικές ευκαιρίες που προσφέρονται για την επόμενη ημέρα.
Όταν λοιπόν τελειώσει η κουβέντα για την αξιολόγηση, ποιο το θέμα της επόμενης ημέρας; Το πανηγύρι της ρευστότητας με το σταγονόμετρο ή μήπως ότι πρέπει ν αφεθεί εξολοκλήρου η ανάπτυξη στην ιδιωτική πρωτοβουλία όταν ακόμη και οι πιο φιλελεύθερες οικονομίες εκπονούν εθνικά σχέδια με κατεύθυνση και αναπτυξιακή φιλοσοφία;
Οι «κυβερνάνθρωποι» ας σταματήσουν να κάνουν πως ακούν, συμφωνούν και χαμογελούν, κι ας ακούσουν προσεκτικά αυτούς που ερευνούν, ξέρουν και πονούν.
ΠΗΓΗ: anoixtoparathyro.gr