Σουηδοί επιστήμονες βρήκαν την ουσία που προσδίδει στο αίμα την μεταλλική γεύση την οποία και αναζητούν τα σαρκοφάγα στο κυνήγι τους.
Ειδικότερα, οι επιστήμονες βρήκαν ποιο είναι εκείνο το χημικό συστατικό στο αίμα που μας κάνει τόσο ακαταμάχητους για δάγκωμα. Σύμφωνα λοιπόν με τους επιστήμονες του Πανεπιστημίου Linkoping της Σουηδίας, οι οποίοι έκαναν πειράματα, χρησιμοποιώντας ζώα από ζωολογικούς κήπους. Το αίμα μας είναι “γλυκό” χάρις σε μια οργανική “αλδεΰδική” χημική ένωση, που ονομάζεται “trans-4,5-epoxy-(E)-2-decenal”.
Οι επιστήμονες πότισαν κομμάτια ξύλου με την εν λόγω οργανική ένωση και είδαν ότι προσέλκυαν τα σαρκοφάγα ζώα των ζωολογικών κήπων όπως τα άγρια σκυλιά της Αφρικής και οι τίγρεις της Σιβηρίας. Από μόνη της η εν λόγω ένωση τους προκαλούσε τις εξής αντιδράσεις: γλύψιμο, δάγκωμα, έντονη κινητικότητα μύτης-συνεχής όσφρηση, και παιχνίδι με τις πατούσες τους όπως κάνουν με τα θηράματα.
Αντίθετα, τα σαρκοφάγα αγνόησαν εκείνα τα κούτσουρα που μύριζαν φρούτα και άλλες μυρωδιές.
Οι τίγρεις είχαν πιο έντονες αντιδράσεις σε σχέση με τα άλλα σαρκοφάγα, τα οποία έχασαν το ενδιαφέρον τους νωρίτερα. “Για τα αρπακτικά οι μυρωδιές των τροφών είναι ιδιαίτερα ελκυστικές και αυτό έχει να κάνει σε μεγάλο μέρος με το αίμα και τη μυρωδιά του“, αναφέρει ο επικεφαλής καθηγητής Matthias Laska, ο οποίος συμπλήρωσε πως ήθελαν να μάθουν ποια είναι εκείνα τα χημικά συστατικά που δημιουργούν τη μυρωδιά του αίματος.
Πριν από την εν λόγω έρευνα υπήρχαν ελάχιστες πληροφορίες σχετικά με τις ουσίες που δίνουν οσμή στο αίμα.
Η ομάδα χρησιμοποίησε εξελιγμένες τεχνικές χημικής ανάλυσης και αναγνώρισαν 30 υποψήφιες ενώσεις. Μάλιστα, χρησιμοποιήθηκαν εμπειρογνώμες, ειδικοί στις οσμές για να καταλήξουν και να ξεχωρίσουν την αλδεΰδη, η οποία δίνει την εν λόγω διακριτική, “μεταλλική” οσμή στο αίμα.
“Το πως έχει αναπτυχθεί μέσω της εξέλιξης η χαρακτηριστική μυρωδιά του αίματος είναι ένα ενδιαφέρον ζήτημα προς διερεύνηση. Ίσως υπάρχει ένας κοινός παρανομαστής για όλα τα παράγωγα αίματος των θηλαστικών“, σημειώνει ο καθηγητής Laska.
Σημειώνεται ότι η έρευνα δημοσιεύτηκε στο επιστημονικό περιοδικό Plos One.
